ผู้เชี่ยวชาญเห็นต่างกันในเรื่องความสัมพันธ์เชิงเหตุผลระหว่างสื่อลามกอนาจารเด็กกับการทารุณเด็กทางเพศ โดยบางพวกกล่าวว่าเป็นการเพิ่มโอกาสเสี่ยง[45]และบางพวกกล่าวว่า ลดโอกาสเสี่ยง[46][47]งานศึกษาปี 2551 ที่ทบทวนการใช้การสื่อสารทางอินเทอร์เน็ตเพื่อหลอกเด็ก แสดงโครงสร้างความสัมพันธ์ของสื่อลามกอนาจารเด็กทางอินเทอร์เน็ต กับพฤติกรรมจริง ๆ[41]ตามเอกสารหนึ่งจาก Mayo Clinic ในประเทศสหรัฐอเมริกา ที่ได้ข้อมูลจากรายงานกรณีคนไข้ที่มารักษา 30%-80% ของผู้ดูสื่อลามกอนาจารเด็ก และ 76% ของคนที่ถูกจับเพราะสื่อลามกเด็กทางอินเทอร์เน็ต เคยทารุณเด็กทางเพศแต่เพราะว่า จำนวนการดูภาพเช่นนั้นไม่สามารถกำหนดได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นอัตราของการเพียงแต่ดู กับดูแล้วทำผิดก็ยังไม่สามารถที่จะรู้ได้รายงานนี้ให้ข้อสังเกตว่า ยังไม่สามารถที่จะกำหนดลำดับการก้าวเดินจากการดูสื่อลามกอนาจารเด็ก ไปสู่การทำร้ายเด็กจริง ๆ[48]

ศาสตราจารย์สาขาจิตวิทยาหลายท่านยืนยันว่า ความจำเรื่องการถูกทารุณกรรมจะดำเนินต่อไปตราบเท่าที่ยังมีภาพเช่นนั้นดำรงอยู่ หรือมีการดู หรือมีการฉวยประโยชน์อย่างวิปริต[6][12]ส่วนงานวิจัยปี 2554 พบว่า "อัตราการทารุณเด็กทางเพศได้ลดลงอย่างสำคัญจากกลางคริสต์ทศวรรษ 1990 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีการแพร่กระจายของสื่อลามกอนาจารเด็กออนไลน์"ความโน้มเอียงที่พบเช่นนี้ในงานหลายงาน มักจะบั่นทอนข้ออ้างว่า เป็นเช่นนี้ก็เพราะมีการแจ้งเหตุการณ์น้อยลง หรือมีการเปลี่ยนวิธีการสืบสวนหรือการเก็บสถิติจนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีการเพิ่มขึ้นของอัตราการทารุณเด็กทางเพศ ตามการขยายความแพร่หลายของสื่อลามกเด็กออนไลน์"[49]