หนังสืออิสยาห์ ทั้ง 66 บท ประกอบด้วยคำทำนายสำคัญเกี่ยวกับการปลดปล่อยชนชาติอิสราเอลและผู้ชอบธรรม และการล่มสลายของ บาบิโลเนีย อัสซีเรีย, ฟิลิสเตีย, โมอับ, และซีเรีย อิสราเอลเหนือ (ขณะนั้นชนชาติอิสราเอลแบ่งเป็นอิสราเอลทางเหนือและยูดาห์ทางใต้), เอธิโอเปีย, อียิปต์โบราณ, อาหรับ และฟีนิเซีย

สรุปโดยย่อกล่าวถึง ความยุติธรรมของพระยาห์เวห์ ในฐานะพระเจ้าของประชาชาติโลกทั้งมวล และประชาชาติที่ประพฤติผิดและทะนงว่าตนเองปลอดภัยด้วยกำลังของตน จะถูกพิชิตด้วยประชาชาติอื่นตามดำริของพระเจ้า ขณะเดียวกันทรงช่วยและปลอบโยนประชาชาติที่ชอบธรรม

การทรงพิพากษาไม่จำเพาะต่อ ประเทศที่กดขี่รุกรานราชอาณาจักรยูดาห์ประเทศของอิสยาห์เท่านั้น บทที่ 1-5 และ 28 - 29 ยังทำนายการพิพากษาลงโทษชาวยูดาห์ที่ประพฤติไม่ชอบธรรมด้วย เพราะเดิมทีชาวยูดาห์คิดว่าด้วยตัวเองที่ปลอดภัยเพราะพันธสัญญาของพระเจ้า แต่พระเจ้าเตือนชาวยูดาห์ผ่านอิสยาห์ว่า พันธสัญญานั้นไม่สามารถปกป้องพวกเขา หากพวกเขาทำลายลงด้วยการบูชาพระเจ้าอื่น และความประพฤติอย่างอยุติธรรมและความทารุณ ซึ่งขัดต่อพระบัญญัติของพระเจ้า บางคำทำนายเกี่ยวกับการพิพากษา ปรากฏตลอดทั้งบทต้นของพระธรรมอิสยาห์ด้วย

บทที่ 6 บรรยายถึง การทรงเรียกอิสยาห์ให้เป็นผู้เผยพระวจนะของพระเจ้า

บทที่ 24 - 26 มีข้อความที่ซับซ้อนตีความยาก คือมีข้อความสำคัญทำนายถึงพระเมสสิยาห์ (ศาสนทูตที่พระเจ้าเจิม) และอาณาจักรของพระเมสสิยาห์ ซึ่งสถิตย์ความยุติธรรมและความชอบธรรม

ส่วนนี้ ในคติของชาวยิว เชื่อว่าหมายถึง กษัตริย์ (ตรงตามอักษร) ผู้สืบเชื้อพระวงศ์จาก กษัตริย์ดาวิด กษัตริย์ยิ่งใหญ่ผู้ทำให้ยูดาห์เป็นราชอาณาจักรใหญ่และเยรูซาเลมเป็นนครศักดิ์สิทธิ์

แต่ในคติของชาวคริสต์ตั้งแต่แรกเริ่ม เชื่อว่าหมายถึง พระเยซูคริสต์ โดยสอดคล้องกับคำทำนาย เช่น พระคริสต์ทรงสืบสกุลจากกษัตริย์ดาวิด และทรงตั้งอาณาจักรแห่งความยุติธรรม (หมายถึง คริสตจักร ไม่ใช่อาณาจักรในความหมายทางการเมือง) ซึ่งภายหนึ่งวันหน้า (คริสต์ศาสนา) จะแผ่ขยายไปทั่วทั้งโลก

ขณะที่ผู้เชี่ยวชาญสมัยใหม่จำนวนหนึ่งเชื่อว่า อาจมีนัยความหมายเชิงขยายอุดมคติซึ่งที่แท้เพียงหมายถึง กษัตริย์เฮเซคียาห์ ผู้สืบสกุลจากดาวิด และพยายามสร้างเยรูซาเล็มเป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์

บทที่ 36 - 39 ให้ข้อมูลทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับ กษัตริย์เฮเซคียาห์ และชัยชนะในศรัทธาต่อพระเจ้าของเขา

คำทำนายชุดถัดมาเรียกกันว่า "คัมภีร์แห่งการปลอบประโลม" ได้แก่ บทที่ 40 จนจบ

บทที่ 40 - 47 ทำนายถึง การปลดปล่อยชาวยิวจากการครอบงำของอาณาจักรบาบิโลน และการฟื้นฟูประเทศของชนชาติอิสราเอล เป็นรัฐประชาชาติเดียว บนแผ่นดินแห่งพันธสัญญาของพระเจ้า

บทที่ 44 - 46 ยืนยันว่า ชาวยิวเป็นชนชาติที่ได้รับเลือกจากพระยาห์วาห์ พระเจ้าผู้เป็นพระเจ้าพระองค์เดียวเท่านั้นของชนชาติยิว (และเป็นพระเจ้าที่แท้จริงองค์เดียวของจักรวาล) ซึ่งพระองค์จะทรงแสดงฤทธานุภาพเหนือพระเจ้าของชนชาติบาบิโลน

บทที่ 45 ข้อ 1 กล่าวถึง ไซรัส ผู้ปกครองชาวเปอร์เซีย บุคคลทรงพลังผู้จะโค่นล้มบาบิโลน และยอมคืนชนชาติอิสราเอลสู่เมืองเกิดของพวกเขา

บทที่เหลือถัดจากนั้น มีคำทำนายที่ซับซ้อนมากแทรกอยู่ กล่าวถึงผู้รับใช้ คือเขียนด้วยภาษาจินตกวีมาก

บทที่ 50, 52 และ 53 ในคติของชาวคริสต์เชื่อว่า ทำนายถึง การเสด็จมาของพระเยซูคริสต์ เพื่อใช้พระทรมานไถ่บาปให้มวลมนุษยชาติ

บทที่ 52, 54 และ 56 กล่าวถึง ความรุ่งเรืองในอนาคตของศิโยน (แผ่นดินชาวยิว) ภายใต้กฏของผู้รับใช้ที่ชอบธรรม

บทที่ 65 - 66 กล่าวถึง การพิพากษาผู้สักการะรูปเคารพอื่น

พระธรรมอิสยาห์จบด้วย ข่าวสารแห่งความหวังของผู้รักษากฎที่ชอบธรรม ผู้ขยายการช่วยให้รอดต่อประชากรที่ชอบธรรมของเขา ในอาณาจักรของพระเจ้าบนโลก