งานวิจัยพบว่า กามวิปริตมักไม่เกิดในหญิง[53][54]แต่ก็ยังมีงานศึกษาเกี่ยวกับหญิงที่มีกามวิปริต[55]ซึ่งพบว่าโรคมาโซคิสม์ทางเพศ เป็นกามวิปริตที่สามัญที่สุดในหญิง โดยมีอัตรา 1 ต่อ 20 ของหญิงต่อชาย[35][54]

แต่นักวิชาการก็ยอมรับว่า มีงานวิจัยน้อยมากเกี่ยวกับกามวิปริตในหญิง[56]และงานศึกษาโดยมากก็ทำในผู้ถูกศาลตัดสินว่าทำผิดทางเพศ[57]และเพราะว่า จำนวนนักโทษชายมีจำนวนมากกว่านักโทษหญิงอย่างมาก งานวิจัยในหญิงจึงมีน้อยมาก[57]และก็มีนักวิชาการที่อ้างว่า หญิงใคร่เด็กปรากฏน้อยกว่าความเป็นจริง[58]และเพราะมีหญิงจำนวนน้อยมากในงานศึกษาเกี่ยวกับคนใคร่เด็ก งานโดยจึงมาจากตัวอย่างชายล้วน ๆ[58]แต่การปรากฏน้อยกว่าความเป็นจริงอาจจะเกิดจาก "ความโน้มเอียงของสังคมที่จะไม่สนใจผลเชิงลบของความสัมพันธ์ทางเพศระหว่างเด็กชายกับหญิงผู้ใหญ่"[58]มีนักจิตวิทยาที่ได้ทำงานวิจัยอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับการทารุณเด็กทางเพศที่ทำโดยหญิง แล้วพิมพ์หนังสือเพื่อแก้ความเอนเอียงของข้อมูลเพราะเหตุแห่งเพศในเรื่องอาชญากรรมทางเพศ[59]นักวิชาการท่านหนึ่งกล่าวว่า ข้อจำกัดทางกายในงานศึกษาเกี่ยวกับเพศสภาพของหญิงและกามวิปริต ก็เป็นประเด็นอย่างหนึ่ง คือ การตื่นตัวทางเพศของชายสามารถวัดได้โดยการแข็งตัวขององคชาต แต่การตื่นตัวทางเพศของหญิงไม่สามารถวัดได้ชัดเจนเท่า และดังนั้น งานวิจัยเกี่ยวกับเพศสภาพของหญิงสรุปได้ไม่ชัดเจนเท่ากับงานวิจัยในชาย[56]