กรณีพิพาทกัศมีร์ หรือ กรณีพิพาทแคชเมียร์ (อังกฤษ: Kashmir conflict) เป็นข้อพิพาทดินแดนหลัก ๆ ระหว่างประเทศอินเดียกับประเทศปากีสถานเหนือดินแดนภูมิภาคกัศมีร์ กรณีพิพาทนี้เริ่มต้นหลังการขีดเส้นแบ่งอินเดีย (partition of India) ในปี 1947 โดยเป็นการพิพาทถึงสิทธิ์เหนือพื้นที่ของอดีตรัฐมหาราชาชัมมูและกัศมีร์ และได้ร้ายแรงขึ้นเป็นสงครามสามครั้งระหว่างอินเดียและปากีสถาน รวมถึงการต่อสู้ด้วยอาวุธเล็กน้อยอีกหลายครั้ง นอกจากนี้ประเทศจีนยังมีส่วนร่วมในข้อพิพาทนี้ในฐานะบุคคลที่สาม (third-party role)[1][2]ทั้งอินเดียและปากีสถานอ้างสิทธิ์เหนือพื้นที่ของอดีตรัฐมหาราชา ชัมมูและกัศมีร์ทั้งหมด ถึงแม้ว่าปากีสถานจะยอมรับเอกราชของจีนเหนือ Trans-Karakoram Tract และ Aksai Chin มาตั้งแต่ปี 1963[3] ทางอินเดียควบคุมพื้นที่ไปประมาณร้อยละ 55 และครอบคลุมประชากรไปร้อยละ 70 ส่วนปากีสถานควบคุมพื้นที่ไปประมาณร้อยละ 30 และจีนควบคุมพื้นที่ไปร้อยละ 15[4][5][6]อินเดียปกครองพื้นที่ของชัมมู, เทือกเขากัศมีร์, ส่วนใหญ่ของลาดักข์ และธารน้ำแข็งเซียะเฉิน (Siachen Glacier)[7] ส่วนปากีสถานปกครองพื้นที่อะซัดกัศมีร์ (Azad Kashmir) และกิลกิต-บัลติสตาน (Gilgit-Baltistan) และประเทศจีนปกครองพื้นที่ของภูมิภาค Aksai Chin, Trans-Karakoram Tract ซึ่งส่วนใหญ่ไม่มีประชากรอยู่อาศัย, และบางส่วนของ Demchok sector[8][3][9][10][11]หลังการขีดเส้นแบ่งอินเดียและกบฏปูนจ์ 1947 (1947 Poonch rebellion) การก่อการกำเริบในอำเภอทางตะวันตกของรัฐ ได้มีการบุกรุกกัศมีร์โดยกองกำลังชนเผ่าของปากีสถาน ซึ่งส่งผลให้ผู้นำชาวฮินดูของชัมมูละกัศมีร์เลือกที่จะเข้าเป็นส่วนหนึ่งของประเทศอินเดียแทนประเทศปากีสถาน[12] อันเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามอินเดีย-ปากีสถาน 1947 (Indo-Pakistani War of 1947) ซึ่งจบลงด้วยการเข้ามาแทรกแซงของสหประชาชาติ หยุดยิงระหว่างเส้นที่ต่อมามีชื่อว่า ไลน์ออฟคอนโทรล (Line of Control)[13][14] หลังต่อสู้กันอีกครั้งในสงครามอินเดีย-ปากีสถาน 1965 (Indo-Pakistani War of 1965) และอีกครั้งในปี 1971 (Indo-Pakistani War of 1971) จึงได้มีการลงนามในข้อตกลงสิมลา (Simla Agreement)[15][16]