ปัจจุบันยังไม่มีวิธีการรักษาให้หายขาดยายับยั้งการหลั่งกรดและยาอื่น ๆ ได้ลองใช้แล้วโดยได้ผลน้อยหรือไม่ได้ผลอะไร[16]ในเด็กทารกและในผู้มีความพิการทางจิต การรักษาจะต่างกับผู้ใหญ่และวัยรุ่นที่ไม่พิการ

สำหรับผู้ใหญ่และวัยรุ่น เทคนิกการผ่อนคลายและ biofeedback คือ การวัดการตอบสนองทางสรีรภาพด้วยเครื่องมือโดยมีจุดประสงค์เพื่อจะควบคุมการตอบสนองเช่นนั้น ๆ ที่ทำหลังการทานอาหารหรือเมื่อไรที่การขย้อนขึ้นเกิดขึ้น พบว่าได้ผลดีที่สุดในเด็กทารกและผู้พิการทางจิต การฝึกพฤติกรรมโดยลงโทษแบบเบา ๆ (mild aversive training) พบว่า ทำให้ดีขึ้นในกรณีโดยมาก[17]การฝึกโดยลงโทษก็คือ การสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมขย้อนขึ้นกับผลที่ไม่น่าชอบใจ และการให้รางวัลที่น่าชอบใจสำหรับพฤติกรรมการทานที่ดีเช่น การเอาของเปรี้ยวหรือขมให้อมเมื่อบุคคลเริ่มทำท่าทางหรือหายใจแบบที่ปกติเกิดพร้อมกับการขย้อนขึ้นโดยทั่วไป เป็นวิธีที่ยอมรับเพื่อการฝึกเช่นนี้[17]แม้จะมีงานศึกษาก่อน ๆ ที่เสนอให้หยิก[ต้องการอ้างอิง]

ส่วนในคนไข้ที่ไม่พิการทางใจ การสำรอกขึ้นไม่ใช่พฤติกรรมที่ตั้งใจ และสามารถปรับนิสัยได้โดยให้หายใจโดยใช้กะบังลมเพื่อแก้ความรู้สึกอยากจะสำรอกขึ้น[16]นอกจากจะให้กำลังใจ ให้คำอธิบายเรื่องการแก้นิสัย แพทย์อาจแสดงการหายใจด้วยกะบังลมโดยให้ใช้ก่อนและระหว่างที่การสำรอกจะเกิด[16][18]การหายใจวิธีนี้สามารถช่วยป้องกันแม้การอาเจียนเพราะเป็นการกันการหดเกร็งของท้องที่จำเป็นเพื่อขับของในกระเพาะอาหารออก

การบำบัดโดยให้กำลังใจและการหายใจจากกะบังลมมีหลักฐานว่าทำให้อาการดีขี้นในกรณี 56% และทำให้อาการยุติไปในกรณีอีก 30% ในงานศึกษาหนึ่งที่ตรวจคนไข้วัยรุ่น 56 คนโดยติดตามคนไข้หลังจากการรักษาเบื้องต้น 10 เดือน[4]คนไข้ที่ใช้เทคนิกนี้ได้สำเร็จบ่อยครั้งสังเกตเห็นสุขภาพที่ดีขึ้นทันที[16]ผู้ที่มีอาการทานแล้วขับออก หรือผู้ที่จงใจทำให้อาเจียนในอดีต มีโอกาสดีขึ้นลดลงเนื่องจากไม่สามารถแก้พฤติกรรมที่ไม่ดีได้[11][16]เทคนิกนี้ไม่ใช้ในทารกหรือเด็กเล็ก ๆ เนื่องจากยากเกินไปเพราะต้องกะเวลาและมีสมาธิแต่เด็กทารกจะหมดอาการนี้ภายใน 1 ปีหลังจากฝึกแบบลงโทษ[19]