ภาษาอังกฤษว่า rumination มาจากคำภาษาละตินว่า ruminare ซึ่งหมายความว่า "เคี้ยวเอื้อง"[24]เป็นอาการที่บันทึกมาตั้งแต่โบราณแล้ว เช่นที่กล่าวถึงในงานเขียนของอาริสโตเติลหรือในพระไตรปิฎก ต่อมาจึงมีการบันทึกทางการแพทย์ในปี ค.ศ. 1618 โดยนักกายวิภาคชาวอิตาลี (Fabricus ab Aquapendende) ผู้เขียนถึงอาการของคนไข้ของเขาคนหนึ่ง[22][24]

กรณีแรก ๆ สุดของอาการนี้ก็คือที่เกิดกับแพทย์ชาวมอริเชียส Charles-Édouard Brown-Séquard ในคริสต์ศตวรรษที่ 19 เนื่องจากการทดลองที่ทำกับตนเองคือเพื่อตรวจสอบการตอบสนองของกรดในกระเพาะอาหารต่ออาหารต่าง ๆ หมอได้กลืนฟองน้ำที่ผูกไว้กับด้าย แล้วตั้งใจสำรอกมันขึ้นมาเพื่อวิเคราะห์สิ่งที่มันซับโดยเป็นผลของการทดลองเช่นนี้ หมอในที่สุดก็สำรอกอาหารขึ้นมาเป็นประจำโดยเป็นรีเฟล็กซ์[25]

มีรายงานคนไข้หลายรายงานก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 20 แต่โดยมากจะวิเคราะห์ตามวิธีการที่ใช้และแนวคิดที่นิยมในเวลานั้นิเริ่มตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 20 ก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ว่า กลุ่มอาการนี้ปรากฏในรูปแบบต่าง ๆ โดยเป็นการตอบสนองต่อภาวะต่าง ๆ[22]แม้จะยังพิจารณาว่าเป็นความผิดปกติในเด็กทารกและผู้มีปัญหาทางสติปัญญาในเวลานั้น แต่ความแตกต่างของรูปแบบการแสดงออกระหว่างทารกกับผู้ใหญ่ก็ชัดเจนแล้ว[24]เริ่มตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1900 งานศึกษาในผู้ใหญ่ที่สุขภาพปกติเว้นอาการนี้ก็มีน้อยลงเรื่อย ๆ คือรายงานวิเคราะห์อาการในผู้ใหญ่ที่ไม่พิการทางจิตจะปรากฏหลังจากช่วงนี้ในตอนแรก รายงานกล่าวถึงอาการนี้ในผู้ใหญ่ว่าไม่ทำให้เสียหายแต่ปัจจุบันก็กล่าวเป็นอีกอย่างหนึ่ง[9]

ปัจจุบัน แม้จะมีจำนวนคนไข้มากขึ้นและก็มีคนมากขึ้นที่กล่าวถึงอาการนี้ของตนเอง แต่ความรู้ความเข้าใจถึงอาการนี้ในวงการแพทย์และสาธารณชนทั่วไปก็ยังจำกัด[3][23][26][27]