การอนุรักษ์พื้นที่ชุ่มน้ำ มีวัตถุประสงค์เพื่อปกป้องและรักษาพื้นที่ที่มีน้ำอยู่หรือใกล้พื้นผิวโลก เช่น ที่ลุ่มน้ำขัง, ที่ลุ่มชื้นแฉะ และพรุ พื้นที่ชุ่มน้ำครอบคลุมพื้นที่อย่างน้อยร้อยละหกของโลก และได้กลายเป็นประเด็นสำคัญสำหรับการอนุรักษ์เนื่องจากบริการของระบบนิเวศที่พวกมันจัดหาให้ ผู้คนมากกว่าสามพันล้านคนหรือประมาณครึ่งหนึ่งของประชากรโลกได้รับความต้องการน้ำขั้นพื้นฐานจากพื้นที่ชุ่มน้ำที่เป็นน้ำจืดภายในท้องถิ่น ผู้คนจำนวนเท่ากันพึ่งพาข้าวเป็นอาหารหลัก ซึ่งเป็นพืชผลที่ปลูกในพื้นที่ชุ่มน้ำตามธรรมชาติและทำขึ้นเอง ในบางส่วนของโลก เช่น พื้นที่ชุ่มน้ำกิลอมเบอโรในประเทศแทนซาเนีย ประชากรในท้องถิ่นเกือบทั้งหมดอาศัยการเพาะปลูกในพื้นที่ชุ่มน้ำเพื่อการดำรงชีวิต[2]การประมงยังเป็นแหล่งโปรตีนและรายได้ที่สำคัญอย่างยิ่งในพื้นที่ชุ่มน้ำหลายแห่ง จากข้อมูลขององค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติระบุว่า ปริมาณการจับปลาทั้งหมดจากน่านน้ำภายในท้องถิ่น (แม่น้ำและพื้นที่ชุ่มน้ำ) อยู่ที่ 8.7 ล้านเมตริกตันใน ค.ศ. 2002[3] นอกจากอาหารแล้ว พื้นที่ชุ่มน้ำยังมีไฟเบอร์, เชื้อเพลิง และพืชสมุนไพร พวกมันยังให้ระบบนิเวศที่มีคุณค่าสำหรับนกและสัตว์น้ำอื่น ๆ, ช่วยลดผลกระทบที่เป็นอันตรายจากน้ำท่วม, ควบคุมมลพิษ และควบคุมสภาพอากาศ โดยตั้งแต่ความสำคัญทางเศรษฐกิจ ไปจนถึงสุนทรียศาสตร์ เหตุผลในการอนุรักษ์พื้นที่ชุ่มน้ำมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา