การแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลผ่านดาวเทียม (อังกฤษ: Digital Video Broadcasting – Satellite; DVB-S) เป็นมาตรฐานของการแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลสำหรับโทรทัศน์ผ่านดาวเทียม เปิดตัวครั้งแรกในปี ค.ศ. 1995 หลังจากการใช้เวลาพัฒนามาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1993 - 1997 โปรแกรมประยุกต์เชิงพาณิชย์ตัวแรกคือสตาร์ทีวีในทวีปเอเชีย และกาแล็กซีในประเทศออสเตรเลีย ซึ่งเปิดใช้งานการออกอากาศโทรทัศน์ระบบดิจิทัลผ่านดาวเทียมออกสู่สาธารณชนมาตรฐานการแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลผ่านดาวเทียมนี้ใช้ผ่านดาวเทียมที่ให้บริการทุกทวีปทั่วโลก ทั้งในหลายช่องสัญญาณต่อผู้ให้บริการ (MCPC) และช่องสัญญาณเดียวต่อผู้ให้บริการ สำหรับฟีดของเครือข่ายออกอากาศ ตลอดจนบริการดาวเทียมออกอากาศโดยตรง เช่น สกาย ผ่านดาวเทียมแอสทราในทวีปยุโรป, ดิชเน็ตเวิร์คและโกลบ์แคสต์ในสหรัฐ และโทรทัศน์ผ่านดาวเทียมเบลล์ในประเทศแคนาดาแม้ว่ามาตรฐานการแพร่สัญญาณภาพดิจิทัลผ่านดาวเทียมที่แท้จริงจะระบุเฉพาะลักษณะการเชื่อมโยงทางกายภาพและการจัดเฟรม แต่สตรีมการขนส่งแบบซ้อนทับที่ส่งโดย DVB-S จะได้รับคำสั่งเป็นเอ็มเพก 2 หรือที่เรียกว่า การส่งผ่านสัญญาณต่อเนื่องของเอ็มเพก (MPEG transport stream; MPEG-TS)ผู้ทำรายการโทรทัศน์มือสมัครเล่นบางคนยังใช้มาตรฐานนี้ในย่านความถี่สมัครเล่น 1.2 GHz