นักวิชาการบางพวกสนับสนุนอย่างยิ่ง ให้ลดระดับความเสี่ยงต่อการอยู่รอด เพราะเหตุว่า จะเป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นต่อ ๆ ไปนักปรัชญาที่มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดผู้หนึ่งอ้างว่า การสูญพันธุ์จะเป็นความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ เพราะว่า ลูกหลานของมนุษย์อาจจะสามารถอยู่รอดได้เป็นพันล้านปี ก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขยายขนาดจนมนุษย์ไม่สามารถอยู่บนโลกได้[18][19] ส่วน ดร. บอสตรอมอ้างว่า จะเป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ถ้ามนุษย์สามารถตั้งอาณานิคมในอวกาศเพราะถ้าเป็นเช่นนั้น มนุษย์จำนวนมากจะสามารถอยู่ได้บนดาวเคราะห์อื่น ๆ และสามารถดำรงอยู่ได้เกินกว่า ล้านล้านปี[10] ดังนั้น การลดระดับความเสี่ยงต่อการอยู่รอดแม้เพียงน้อยนิด ก็จะมีผลสำคัญต่อจำนวนมนุษย์ที่คาดหมายว่าจะมีในอนาคตได้

แม้ว่าจะไม่ค่อยมีบทความที่โต้แย้งความคิดเช่นนี้ แต่อาจจะมีนักวิชาการบางพวกที่ไม่เห็นด้วยเพราะว่า อรรถประโยชน์ที่ลดลงโดยฟังก์ชันแบบเลขชี้กำลัง (Exponential discounting) อาจทำให้ประโยชน์ที่คาดหมายมีความสำคัญน้อยมากแต่ว่าก็มีนักวิชาการที่อ้างว่า การใช้ฟังก์ชันเช่นนั้นไม่เหมาะสม เมื่อประเมินผลที่จะได้จากการลดระดับความเสี่ยงต่อการอยู่รอด[12]

มีนักเศรษฐศาสตร์ที่กล่าวถึงความสำคัญของความเสี่ยงมหันตภัยทั่วโลก แต่ไม่กล่าวถึงความเสี่ยงต่อการอยู่รอดนักเศรษฐศาสตร์ทรงอิทธิพลท่านหนึ่งอ้างว่า ความเสียหายทางเศรษฐกิจมากที่สุด ที่คาดหวังได้จากการเปลี่ยนแปลงสภาพทางภูมิอากาศ อาจจะมาจากโอกาสเล็กน้อย ที่โลกจะร้อนขึ้นเกินระดับกลาง ๆ ที่คาดหมาย มีผลเป็นความเสียหายระดับหายนะ[5] ส่วน ดร. พอสเนอร์อ้างว่า โดยทั่ว ๆ ไป เราเตรียมการน้อยไป เพื่อจะรองรับมหันตภัยที่กว้างขวาง ที่มีโอกาสเพียงเล็กน้อยแต่ว่าประมาณได้ยาก[20]

ความเอนเอียงทางประชานของมนุษย์ ที่ไม่มีการปรับค่าตามขนาด จะมีอิทธิพลต่อการประเมินว่า ปัญหาความสูญพันธุ์ของมนุษย์สำคัญแค่ไหนยกตัวเช่น เมื่อเราสนใจจะบริจาคเพื่อการกุศล จำนวนที่บริจาคจะไม่เพิ่มตามขนาดของปัญหาคือ เราจะสงสารนก 200,000 ตัวที่ติดอยู่ในน้ำมัน เท่า ๆ กับเมื่อมีนก 2,000 ตัว[21] และโดยนัยเดียวกัน เรามักจะให้ความสนใจกับภัยที่เกิดขึ้นต่อบุคคล มากกว่าที่เกิดขึ้นต่อกลุ่มบุคคล[22]