จิตรกรรมประวัติศาสตร์ ที่รวมทั้งหัวเรื่องจากพระคัมภีร์ไบเบิลและจากเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ได้รับการยกย่องว่าเป็นศิลปะที่สูงส่งที่สุดของ "การจัดลำดับคุณค่าของศิลปะ" (Hierarchy of genres) ในคริสต์ศตวรรษที่ 17 อับราฮัม ยานส์เส็นส์ (Abraham Janssens) เป็นจิตรกรประวัติศาสตร์คนสำคัญของแอนต์เวิร์ประหว่าง ค.ศ. 1600 ถึง ค.ศ. 1620 แต่หลังจาก ค.ศ. 1609 รูเบนส์ก็กลายมาเป็นผู้นำแทนที่ ทั้งแวน ไดค์และจาค็อป จอร์แดงส์ ต่างก็เขียนจิตรกรรมประวัติศาสตร์ขนาดใหญ่ หลังจากการเสียชีวิตของรูเบนส์แล้ว จอร์แดงส์ก็กลายมาเป็นจิตรกรเฟลมิชคนสำคัญที่สุดแทนที่ จิตรกรคนสำคัญอื่นที่เขียนภาพในลักษณะของรูเบนส์ก็ได้แก่กาสปาร์ เดอ เครเยอร์ (Gaspar de Crayer) ผู้ทำงานเขียนที่บรัสเซลส์, อาร์ทัส วูลฟฟอร์ต (Artus Wolffort), คอร์เนลิส เดอ ฟอส (Cornelis de Vos), ยาน โคสสิเยร์ส (Jan Cossiers), ทีโอดอร์ ฟาน ทูลเด็น (Theodoor van Thulden), อับราฮัม ฟาน ดีเพ็นเบ็ค (Abraham van Diepenbeeck) และยาน เบิคฮอร์สต์ (Jan Boeckhorst)

ในครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 17 จิตรกรประวัติศาสตร์ก็รวมอิทธิพลของรูเบนส์กับความรู้ทางลัทธิคลาสสิก และศิลปะบารอกแบบอิตาลีเข้าด้วยกัน ศิลปินในกลุ่มนี้ก็ได้แก่อีราสมัส เควลลินัส (ผู้ลูก) (Erasmus Quellinus the Younger), ยาน ฟาน เดน เฮิค (Jan van den Hoecke), เปียเตอร์ ฟาน ลินท์ (Pieter van Lint), คอร์เนลิส ชุต (Cornelis Schut) และทอมัส วิลเลบอร์ตส บอสเชิร์ต (Thomas Willeboirts Bosschaert) ต่อมาในคริสต์ศตวรรษจิตรกรหลายคนหันไปให้ความสนใจต่อการเขียนของแอนโทนี แวน ไดค์ซึ่งกลายมาเป็นงานที่มีอิทธิพลต่อจิตรกรคนอื่น ๆ[4] เช่นเปียเตอร์ ทิสจ์ส (Pieter Thijs), ลูคัส ฟรันชอยส์ (ผู้ลูก) (Lucas Franchoys the Younger) และศิลปินที่ได้รับอิทธิพลของนาฏกรรมของบารอกสมัยหลังที่ได้แก่ทีโอดูร์ โบเยอร์มันส์ (Theodoor Boeyermans) และยาน อีราสมัส เควลลินัส (Jan-Erasmus Quellinus) นอกจากนั้นลักษณะ "การเขียนภาพแบบคาราวัจโจ" แบบเฟลมิชก็ยังแสดงให้เห็นในงานของทีโอดูร์ โรมเบาท์ (Theodoor Rombouts) และเจอราร์ด เซเกอร์ (Gerard Seghers)