มณฑลกุ้ยโจว (จีนตัวย่อ: 贵州省; จีนตัวเต็ม: 貴州省; พินอิน: Guìzhōu Shěng) หรือเดิมไทยเรียกว่า กุยจิว[5] เป็นมณฑลหนึ่งที่ไม่มีทางออกสู่ทะเล ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน เมืองหลวงและเมืองใหญ่สุดของมณฑลคือ กุ้ยหยาง ตั้งอยู่ตอนกลางของมณฑล มณฑลกุ้ยโจวติดต่อกับเขตปกครองตนเองกว่างซีทางทิศใต้ ติดมณฑลยูนนานทางทิศตะวันตก ติดมณฑลเสฉวนทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ติดเทศบาลนครฉงชิ่งทางทิศเหนือ และมณฑลหูหนานทางทิศตะวันออก ประชากรของมณฑลมีประมาณ 34 ล้านคน เป็นมณฑลที่มีประชากรมากเป็นอันดับที่ 19 ของประเทศจีนพื้นที่ของมณฑลกุ้ยโจวเดิมเป็นที่ตั้งของอาณาจักรเตียน โดยต่อมาอาณาจักรเตียนได้ถูกผนวกเข้ากับแผ่นดินราชวงศ์ฮั่นเมื่อ 106 ปีก่อนคริสตกาล[6] มณฑลกุ้ยโจวได้ก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อปี ค.ศ. 1413 ในสมัยราชวงศ์หมิง หลังจากการโค่นล้มราชวงศ์ชิงในปี ค.ศ. 1911 และมาตามด้วยการเกิดสงครามกลางเมืองจีน พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีนได้เข้าลี้ภัยในมณฑลกุ้ยโจวระหว่างการเดินทัพทางไกลในช่วงปี ค.ศ. 1934 และ 1935[7] และหลังจากการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีน เหมา เจ๋อตงได้ส่งเสริมการย้ายอุตสาหกรรมหนักเข้ามายังมณฑลภายในประเทศดังเช่นมณฑลกุ้ยโจว เพื่อป้องกันการโจมตีจากโซเวียตและอเมริกาเมื่อเทียบกับมณฑลอื่น ๆ ในประเทศจีน มณฑลกุ้ยโจวไม่ได้รับประโยชน์มากนักจากการปฏิรูปเศรษฐกิจจีน มณฑลกุ้ยโจวอุดมไปด้วยทรัพยากรทางธรรมชาติและทางวัฒนธรรม อุตสาหกรรมที่เป็นส่วนสำคัญของเศรษฐกิจในมณฑล ได้แก่ อุตสาหกรรมป่าไม้ อุตสาหกรรมพลังงาน และการทำเหมืองแร่ แต่ถึงกระนั้น มณฑลกุ้ยโจวก็ยังถือว่าเป็นมณฑลที่ค่อนข้างยากจนและเศรษฐกิจยังไม่พัฒนา โดยมีจีดีพีต่อหัวต่ำเป็นอันดับสามในประเทศจีน นำหน้าเพียงมณฑลกานซู และมณฑลยูนนานที่ตั้งอยู่ติดกัน อย่างไรก็ตาม มณฑลกุ้ยโจวนั้นเป็นหนึ่งในมณฑลที่เศรษฐกิจเติบโตเร็วที่สุดในประเทศจีน[8] โดยรัฐบาลจีนกำลังมุ่งพัฒนากุ้ยโจวเพื่อให้เป็นศูนย์กลางด้านข้อมูล (data hub)[9][10]มณฑลกุ้ยโจวตั้งอยู่บนส่วนตะวันออกของที่ราบสูงยฺหวินกุ้ย มีลักษณะภูมิประเทศเต็มไปด้วยภูเขา โดยทางตะวันตกและตอนกลางเป็นที่สูง ในด้านประชากรศาสตร์ กุ้ยโจวเป็นหนึ่งในมณฑลที่มีความหลากหลายมากที่สุดในประเทศจีน โดยมีประชากรชนกลุ่มน้อยมากกว่าร้อยละ 37 ของประชากรทั้งหมด ประกอบด้วย Miao, ปู้อี, ต้ง, ตูเจีย และ Yi ซึ่งพูดภาษาที่แตกต่างจากภาษาจีน ภาษาหลักที่ใช้พูดในมณฑลกุ้ยโจว คือ ภาษาจีนกลางตะวันตกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นภาษาถิ่นหนึ่งของภาษาจีนกลาง