ม่านไผ่ (อังกฤษ: Bamboo Curtain) เป็นเส้นแบ่งเขตทางอุดมการณ์ในทวีปเอเชีย นับแต่ชัยชนะของสาธารณรัฐประชาชนจีนในสงครามกลางเมืองจีนบนแผ่นดินใหญ่ในปี ค.ศ. 1949 [1]เริ่มทลายลงในปี ค.ศ. 1979 จากนโยบายการเปิดประเทศและการปฏิรูปเศรษฐกิจของเติ้ง เสี่ยวผิงและทลายลงอย่างสมบรูณ์ลงหลังสงครามเย็นยุติในปี ค.ศ. 1991 จุดประสงค์ในตั้งเพื่อปิดกั้นตนเองและกันการเข้ามาของลัทธิทุนนิยม เหมือนม่านเหล็กทั้งสองด้านของม่านไผ่มีอุดมการณ์ที่แตกต่างกันโดยในตลอดเวลาม่านไผ่ได้มีการเปลี่ยนแปลงพรมแดนตลอด ทั้งจากสงครามเวียดนาม ที่ทำให้รัฐบาลในอินโดจีนทั้งหมดเป็นรัฐบาลคอมมิวนิสต์ทำให้ม่านไผ่ขยายไปยังชายแดนประเทศไทย ความแตกแยกระหว่างจีน–โซเวียต ที่ทำให้เกิดความแตกในพันธมิตรฝ่ายคอมมิวนิสต์ในเอเชียโดย ประเทศพันธมิตรสหภาพโซเวียตได้แก่ มองโกเลีย,ลาวและเวียดนามและประเทศพันธมิตรสาธารณรัฐประชาชนจีนได้แก่ กัมพูชา ทำให้ม่านไผ่ขยายไปทั่วชายแดนจีนกับสหภาพโซเวียตและทั่วชายแดนประเทศกัมพูชาความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นระหว่างจีนและสหรัฐอเมริกาในตอนท้ายของสงครามเย็นจากการเยือนประเทศจีนของนิกสันเพื่อถ่วงอำนาจสหภาพโซเวียตและนโยบายการเปิดประเทศและการปฏิรูปเศรษฐกิจของเติ้ง เสี่ยวผิงม่านไผ่เริ่มทลายลง[2]ในปัจจุบันม่านไผ่ได้ทลายลงไปแล้ว แต่ยังมีการใช้เรียกเขตปลอดทหารในเกาหลีอยู่บาง[3] ม่านไผ่ยังถูกใช้เรียกพรมแดนธรรรมชาติและเศรษฐกิจที่ล้อมรอบเมียนมา[4]