จักรพรรดิโมกุล ก่อตั้งขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 16 ถึงกลางศตวรรษที่ 19 ซึ่งปกครองในจักรวรรดิโมกุลบนอนุทวีปอินเดีย ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นประเทศอินเดีย, ปากีสถาน, อัฟกานิสถาน และบังกลาเทศ. พวกโมกุลแยกมาจากราชวงศ์ตีมูร์แห่งเติรโก-มองโกล (Turco-Mongol) ที่มีเชื้อสายจากเอเชียกลาง โดยจักรพรรดิบาบูร์ ทรงเป็นลูกหลานของตีมูร์ (รู้จักกันในตะวันตกว่า แทมเมอร์เลนด์ (Tamerlane)) และทรงร่วมกับเจงกีส ข่านในตอนที่ตีมูร์แต่งงานกับเจ้าหญิงตระกูลเจงกิซิด. (Genghisid) จักรวรรดิโมกุลช่วงหลังที่มีบรรพบุรุษเป็นชาวอินเดียราชพุทธ (Rajput) และเปอร์เซียจากการแต่งงานของจักรพรรดิที่ประสูติในราชพุทธกับเจ้าหญิงเปอร์เซีย[1][2] ตัวอย่างเช่น จักรพรรดิอักบัร ทรงเป็นลูกครึ่งเปอร์เซ๊ย (มารดาพระองค์มีเชื้อสายเป็นชาวเปอร์เซีย), จักรพรรดิชะฮันคีร์ทรงเป็นลูกครึ่งราชพุทธ และหนึ่งส่วนสี่ของเปอร์เซีย และจักรพรรดิชาห์ชะฮัน ทรงเป็นหนึ่งส่วนสามของราชพุทธ[3]ในสมัยการปกครองตามหลักชะรีอะฮ์ของจักรพรรดิออรังเซพ จักรวรรดิโมกุลครองทรัพย์สินไปกว่า 25% ของหุ้นส่วนโลกตาม GDP โดยควบคุมทั้งอนุทวีปอินเดีย โดยขยายจากจิตตะกอง ไปทางตะวันออกสุดที่คาบูล ทางตะวันตกสุดที่แคว้นบาลูจิสถาน ทางเหนือสุดที่รัฐชัมมูและกัศมีร์ และทางใต้สุดที่แม่น้ำคะเวรี (Kaveri River)[4] ประชากรในจักรวรรดิเวลานั้นอยู่ที่ระหว่าง 110 และ 150 ล้านคน (หนึ่งส่วนสี่ของประชากรโลกในสมัยนั้น) ในพื้นที่มากกว่า 4 ล้านตารางกิโลเมตร (1.2 ล้านตารางไมล์)[5] อำนาจของจักรวรรดิลดลงอย่างมากในศตวรรษที่ 18 และบาฮาดูร์ ชาฮ์ที่ 2 จักรพรรดิองค์สุดท้าย ถูกปลดในปีค.ศ.1857 ด้วยการสถาปนาบริติชราช.[6]