ในปี ค.ศ.1920 ลัทธิขงจื่อสมัยใหม่ได้เริ่มพัฒนาและซึมซับการเรียนรู้แบบตะวันตกเพื่อค้นหาวิธีในการปรับเปลี่ยนวัฒนธรรมจีนให้ทันสมัยโดยอาศัยหลักการขงจื่อแบบดั้งเดิม มีทั้งหมดสี่หัวข้อ ได้แก่ การปฏิรูปวัฒนธรรมจีนให้ทันสมัย, จิตวิญญาณของมนุษย์ในวัฒนธรรมจีน, การอธิบายความหมายของศาสนาในวัฒนธรรมจีน, วิธีคิดโดยการหยั่งรู้ที่อยู่นอกเหนือตรรกะและขจัดแนวคิดของการวิเคราะห์แบบแยกส่วน การยึดติดกับลัทธิขงจื่อแบบดั้งเดิมและลัทธิขงจื่อใหม่ทำให้ประเทศจีนล้าหลัง ลัทธิขงจื่อสมัยใหม่มีส่วนช่วยให้ประเทศเกิดใหม่ที่กำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ยากลำบากอย่างวัฒนธรรมดั้งเดิมของจีนโบราณในกระบวนการการปฏิรูปประเทศให้ทันสมัย นอกจากนี้ยังส่งเสริมวัฒนธรรมโลกของอารยธรรมอุตสาหกรรมมากกว่าความรู้สึกส่วนบุคคลแบบดั้งเดิม [14]