"เครือข่ายไผ่" (อังกฤษ: bamboo network; จีนตัวย่อ: 竹网; จีนตัวเต็ม: 竹網; พินอิน: zhú wǎng) เป็นคำที่ใช้วางมโนทัศน์เกี่ยวกับสายสัมพันธ์ระหว่างธุรกิจที่มีชุมชนชาวจีนโพ้นทะเลในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ดำเนินการ[1][2] เครือข่ายธุรกิจชาวจีนโพ้นทะเลประกอบเป็นกลุ่มธุรกิจเอกชนที่ครอบงำมากที่สุดกลุ่มเดียวนอกเอเชียตะวันออก[3] เครือข่ายนี้เชื่อมโยงชุมชนธุรกิจชาวจีนโพ้นทะเลในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งได้แก่ พม่า มาเลเซีย อินโดนีเซีย ไทย เวียดนาม ฟิลิปปินส์และสิงคโปร์กับธุรกิจของเกรตเตอร์ไชนา (จีนแผ่นดินใหญ่ ฮ่องกง มาเก๊าและไต้หวัน)[4] ชาติพันธุ์จีนมีบทบาทนำในภาคธุรกิจของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ครอบงำเศรษฐกิจหลายประเทศ และเกิดเป็นอภิชนทางเศรษฐกิจในประเทศเหล่านี้[5][6][7][8][9][10][11] โดยมีบทบาทสำคัญต่อการคงชีวิตและความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจโดยรวมในภูมิภาค[12][13][14][15] ชาวจีนนั้นเป็นกลุ่มทรงอิทธิพลทางเศรษฐกิจและชนกลุ่มน้อยที่มั่งคั่งเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว[16][17][18][19] ตั้งแต่เข้าคริสต์ศตวรรษที่ 21 เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยุคหลังอาณานิคมกลายเป็นเสาหลักสำคัญของเศรษฐกิจชาวจีนโพ้นทะเลเมื่อเครือข่ายไผ่เป็นสัญลักษณ์สำคัญที่เป็นด่านหน้าทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศขยายของจีนแผ่นดินใหญ่[20][19]