กลุ่มภาษาโทแคเรียน หรือ
กลุ่มภาษาโทคาเรียน เป็นภาษาตระกูลอินโด-ยูโรเปียน แบ่งเป็นภาษาย่อยได้สองภาษาคือ ภาษาโทแคเรียนตะวันออกและโทแคเรียนตะวันตก ใช้พูดในพุทธศตวรรษที่ 11–13 ก่อนจะกลายเป็นภาษาสูญไป ผู้พูดภาษานี้หันไปพูด
ภาษาอุยกูร์ ทั้งสองภาษาใช้พูดในบริเวณ
แอ่งตาริมใน
เอเชียกลาง ปัจจุบันอยู่ใน
เขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์ ประเทศจีน ชื่อของภาษานี้มาจาก โทแคเรียน นักประวัติศาสตร์ชาวกรีก ชื่อของภาษานี้ในภาษาโทแคเรียนคือ arish- känaภาษาโทแคเรียน เอ หรือโทแคเรียนตะวันออก นั้น เคยพูดกันในแถบเตอร์ฟาน ซึ่งอยู่ทางตะวันออก ส่วนภาษาโทแคเรียน บี หรือโทแคเรียนตะวันตกนั้น เคยพูดกันส่วนใหญ่ในแถบคูชา ทางตะวันตก แต่ก็มีพูดกันในเตอร์ฟานด้วย ภาษาโทแคเรียนนั้นเขียนด้วยอักษรที่ดัดแปลงจาก
อักษรอินเดียฝ่ายเหนือ เรียกว่า
อักษรพราหมี ซึ่งเป็นอักษรที่เคยใช้เขียน
ภาษาสันสกฤตในภูมิภาคนี้ด้วยเช่นกันแม้ว่าภาษาโทแคเรียนจะเป็นภาษาที่เก่าแก่ แต่นักวิชาการเพิ่งรู้จักและได้วิเคราะห์ไวยากรณ์ รวมทั้งแปลภาษาโทแคเรียนได้เป็นครั้งแรกเมื่อ ค.ศ. 1908 นี้เอง โดยนักวิชาการชาวเยอรมัน ชื่อ เอมีล ซีค (Emil Sieg) และวิลเฮ็ล์ม ซีคลิง (Wilhelm Siegling) ทั้งนี้ได้มีการเสนอชื่อเรียกภาษาตามสำเนียงเยอรมันว่า
โทคาริช (Tocharisch)ภาษาโทแคเรียนเป็นสาขาหนึ่งของกลุ่มภาษาอินโด-ยูโรเปียน แต่ไม่มีความสัมพันธ์กับสาขาย่อย
อินโด-อารยันหรือ
อินโด-อิเรเนียน ทั้ง ๆ ที่อยู่ในพื้นที่ทางตะวันออก หากพิจารณาตามหลักสัทศาสตร์แล้ว ภาษาโทแคเรียนอยู่ในกลุ่ม
เคนตุม (Centum) อันเป็นเกณฑ์คร่าว ๆ ในการจำแนกกลุ่มภาษาอินโด-ยูโรเปียน ทั้ง ๆ ที่กลุ่มภาษาเคมตุมนั้น ส่วนใหญ่จะอยู่ใน
ทวีปยุโรป จึงจัดว่าภาษาโทแคเรียนเป็นกลุ่มภาษาเคนตุม ที่รายล้อมด้วยกลุ่มภาษา
ซาเตม (Satem) ใน
ทวีปเอเชีย และมีคุณลักษณะบางประการที่คล้ายคลึงกับ
ภาษาฮิตไทต์ที่เคยพูดกันเมื่อราว 1,100 ปีก่อนคริสตกาล