งานศึกษาปี 1993 ระบุว่า ปรากฏการณ์ groupthink ดูเหมือนจะอาศัยข้อสมมุติบางอย่างที่ไม่ได้ระบุรวมทั้ง[22]

• เป้าหมายของการมีกลุ่มแก้ปัญหา โดยหลักก็เพื่อเพิ่มคุณภาพการตัดสินใจ
• การแก้ปัญหาของกลุ่มจัดว่าเป็นการใช้เหตุใช้ผล
• ประโยชน์ของการแก้ปัญหาโดยกลุ่มก็คือ
  • มีทัศนะหลากหลาย
  • มีทางเลือกและข้อมูลเกี่ยวกับทางเลือกหลากหลาย
  • ได้การตัดสินใจที่ดีกว่า เชื่อถือได้มากกว่า
  • ลดอคติ
  • ผลดีที่ได้เกี่ยวเนื่องกับการอยู่ในสังคม
• groupthink ขัดขวางประโยชน์เหล่านี้เพราะความบกพร่องทางโครงสร้างและสถานการณ์
• การป้องกัน groupthink จะทำให้ได้การตัดสินใจที่ดีกว่า
• ความรู้สึกว่ามีสวัสดิภาพที่เป็นภาพลวง สมมุติว่า ทำให้ทำกิจได้ไม่ดีโดยธรรมชาติ
• ความกดดันในกลุ่มให้มีมติร่วมกัน สร้างนิสัยให้หาความเห็นตรงกัน

ดั้งเดิมเชื่อกันว่า กลุ่มที่ทำงานร่วมกันได้ดี จะสามารถแก้ปัญหาได้เร็วกว่าและมีประสิทธิภาพมากกว่าคนคนเดียว เพราะกลุ่มมีทรัพยากรมากกว่า จึงทำให้ได้ข้อมูลดีกว่า และเห็นวิธีแก้ปัญหาได้หลายอย่างกว่า แต่ก็มีข้อเสียอยู่บ้างคือ ใช้เวลาตัดสินใจนานกว่า และบุคคลต้องยอมกันและกันเพื่อให้ได้ข้อยุติ ต่อมางานวิจัยของแจนิสจึงแสดงว่า กลุ่มที่เหนียวแน่นกันมากอาจทำให้ตัดสินใจได้ไม่ดี

กลุ่มที่เหนียวแน่นอาจปรากฏว่าตัดสินใจได้ดีกว่า เพราะได้มติร่วมกันเร็วกว่าโดยไม่ต้องใช้ทรัพยากรมาก แต่ในระยะยาว กระบวนการตัดสินใจเช่นนี้อาจลดสมรรถภาพการคิดวิเคราะห์ของสมาชิกดังนั้น จึงอาจต้องป้องกันผลลบจาก groupthink[21]ตามแจนิส การมีกลุ่มตัดสินใจไม่ใช้หมายความว่าจะต้องเกิด groupthinkเขาได้ระบุวิธีป้องกันไว้คือ[11]: 209–215 

• ผู้นำควรให้หน้าที่แก่สมาชิกแต่ละคนให้เป็น "ผู้ประเมินอย่างคิดวิเคราะห์" เพื่อให้สมาชิกสามารถขัดแย้งและตั้งข้อสงสัยได้อย่างเป็นอิสระ
• ผู้นำไม่ควรระบุความเห็นของตนเมื่อให้งานกับกลุ่ม
• ผู้นำไม่ควรเข้าประชุมทุกครั้ง เพื่อไม่ให้มีอิทธิพลมากเกินไปกับการตัดสินใจหรือผลที่ได้
• องค์กรสามารถมีกลุ่มอิสระหลายกลุ่มเพื่อหาวิธีแก้ปัญหา
• ควรตรวจสอบการแก้ปัญหาที่เป็นทางเลือกและได้ผลทั้งหมด
• สมาชิกแต่ละคนควรปรึกษาคนนอกกลุ่มที่ไว้ใจได้ในเรื่องแนวคิดของกลุ่ม
• ควรเชิญผู้เชี่ยวชาญนอกกลุ่มให้เข้าร่วมประชุม สมาชิกควรปรึกษาและถามคำถามต่อผู้เชี่ยวชาญนอกกลุ่มได้
• สมาชิกอย่างน้อยคนหนึ่งควรจะได้หน้าที่เป็นฝ่ายค้าน ซึ่งควรจะเป็นคนละคนในการประชุมแต่ละครั้ง

เมื่อกลุ่มมีความคิดเห็นอย่างหนึ่ง ฝ่ายค้านควรจะมีจุดยืนที่ไม่เหมือนกัน โดยอาจเป็นจุดยืนทางเลือก นี่เป็นมุขในการอภิปราย เพื่อตรวจสอบแนวคิดโดยให้สมาชิกต้องให้เหตุผลที่มีมุมมองต่าง ๆ กัน ฝ่ายค้านควรจะตั้งคำถามและให้เหตุผลซึ่งไม่เหมือนกับสมาชิกโดยมาก เป็นการกันไม่ให้ตัดสินใจแบบ groupthink[23]งานศึกษาปี 2007 ยืนยันแล้วว่าเทคนิคนี้มีประโยชน์มากสำหรับกลุ่มแก้ปัญหา[24]เพราะใช้ความขัดแย้งให้เป็นประโยชน์ ได้ผลมากที่สุดเพื่อหาวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด เพื่อสมาชิกจะได้ไม่ต้องกลับไปหาวิธีแก้ปัญหาอื่น ๆ ถ้าวิธีแรกใช้ไม่ได้ นักวิชาการของงานนี้ยังเสนอไปด้วยว่า วิธีนี้ควรใช้กับโมเดลกลุ่มแก้ปัญหาอื่น ๆ เพื่อสืบหาและประเมินวิธีการแก้ปัญหา แนวคิดหลักก็คือความขัดแย้งที่เป็นโครงสร้าง ไม่เพียงแต่ลดการเกิด groupthink เท่านั้น แต่ยังช่วยหาวิธีแก้ปัญหาอีกด้วย