หลังจากเหตุการณ์การบุกครองอ่าวหมู ประธานาธิบดี จอห์น เอฟ. เคนเนดี ได้พยายามป้องกัน groupthink ในวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบาด้วยวิธีที่เรียกว่า "การประเมินอย่างระมัดระวัง"[12]: 148–153 ในการประชุม เขาเชิญให้ผู้เชี่ยวชาญภายนอกมาแสดงความเห็น และอนุญาตให้สมาชิกในกลุ่มถามคำถามผู้เชี่ยวชาญอย่างละเอียดลออเขายังสนับสนุนให้สมาชิกปรึกษาวิธีแก้ปัญหากับเจ้าหน้าที่ที่ไว้เนื้อเชื่อใจในกระทรวงของตน ได้แบ่งกลุ่มใหญ่ออกเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ส่วนหนึ่งก็เพื่อทำลายความเป็นปึกแผ่น เคนเนดียังตั้งใจไม่ไปร่วมการประชุม เพื่อจะได้ไม่ผลักดันความคิดเห็นของตนเอง

ศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดระบุว่าบุคคลที่มีลักษณะเก็บตัว (introvert) บางครั้งจะเงียบเมื่ออยู่ในการประชุมกับบุคคลที่เปิดเผย (extrovert)จึงแนะนำให้ถามความเห็นของแต่ละบุคคลตรง ๆ ไม่ว่าจะในระหว่างการประชุม หรือหลังการประชุมเมื่อคุยกันตัวต่อตัว เขาชี้ว่างานศึกษาได้แสดงว่า กลุ่มที่มีความสัมพันธ์ทางสังคมและพูดหยอกล้อกันสูง มีโอกาสเสี่ยงตัดสินใจเกี่ยวกับการลงทุนที่แย่กว่าเนื่องจาก groupthink เทียบกับกลุ่มผู้ลงทุนที่เป็นคนแปลกหน้าและพร้อมที่จะโต้เถียงกันมากกว่า เพื่อป้องกันปรากฏการณ์กลุ่มมีความเห็นรุนแรงขึ้น ซึ่งการคุยกันระหว่างคนที่มีความเห็นคล้าย ๆ กันทำให้ได้ผลซึ่งสุดโต่งยิ่งกว่าความเห็นเบื้องต้นของสมาชิกแต่ละคน ๆ เขาแนะนำให้สร้างกลุ่มคนที่ไม่เหมือนกันและมีความเห็นต่าง ๆ กัน เขายังชี้ด้วยว่า คนที่ให้ความเห็นเป็นฝ่ายค้านที่ตนเองไม่ได้เชื่อจริง ๆ มักจะได้ผลน้อยกว่าคนที่เห็นอย่างนั้นจริง ๆ ซึ่งจะเกิดในกลุ่มที่สมาชิกเห็นต่างกัน หรือมีกลุ่มทำการต่างหากเป็นอีกฝ่ายโดยสร้างขึ้นเพื่อหากลยุทธ์หรือมีเป้าหมายอีกอย่าง"จริง ๆ"[25]