เมนูนำทาง
การคิดแบบติดกลุ่ม
วิลเลียม ไวท์ (William Whyte) ปรับใช้คำนี้จากนิยายดิสโทเปีย คือ หนึ่ง-เก้า-แปด-สี่ ของจอร์จ ออร์เวลล์ ต่อมาจึงกลายเป็นคำนิยมหลังจากที่ตีพิมพ์บทความในนิตยสารฟอร์ชูน ปี 1952
เพราะ Groupthink เป็นคำที่บัญญัติขึ้นโดยต้องยอมรับว่าเป็นคำก่ออารมณ์ จึงควรจะมีคำนิยาม นี่ไม่ใช่เพียงความคล้อยตามกันตามสัญชาตญาณ ซึ่งเป็นข้อบกพร่องปกติของมนุษย์อยู่แล้ว แต่เป็นความคล้อยตามกันที่มีการแก้ต่างเป็นหลักปรัชญาอย่างโต้ง ๆ ว่า ค่านิยมของกลุ่มไม่เพียงแค่มีประโยชน์ แต่ยังถูกต้องและดีอีกด้วย[9][15]
ไวท์ระบุว่า groupthink เป็นปัญหาในการศึกษาและการบริหาร (และโดยปริยายมีผลต่อสหรัฐอเมริกา) ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1950ไวท์ตกใจว่า ทำไมพนักงานบริษัทจึงได้ยอมตนต่ออำนาจกดขี่ของกลุ่ม ซึ่งทำลายความเป็นเอกเทศและทำตนเป็นศัตรูกับอะไรทุกอย่างและทุกคนที่ไม่เห็นด้วยกับ ความเห็นส่วนรวม[16]
นักจิตวิทยาชาวอเมริกัน เออร์วิง แจนิส ที่มหาวิทยาลัยเยล เป็นผู้ริเริ่มงานวิจัยเบื้องต้นเกี่ยวกับ groupthink เขาไม่ได้อ้างอิงไวท์ แต่ใช้คำบัญญัตินี้โดยเปรียบเทียบกับคำว่า doublethink ที่เป็นศัพท์เฉพาะในนวนิยาย หนึ่ง-เก้า-แปด-สี่ เขานิยาม groupthink โดยดั้งเดิมไว้ดังนี้
ผมใช้คำว่า groupthink เป็นวิธีง่าย ๆ และรวดเร็วเพื่อระบุวิธีการคิดที่บุคคลใช้ เมื่อการหาความเห็นพ้องกันกลายเป็นปัจจัยเด่นในกลุ่มใน (ingroup) ที่เป็นปึกแผ่น จนมักจะล้มล้างการประเมินวิธีแก้ปัญหาอันเป็นทางเลือกที่สมกับสถานการณ์ groupthink เป็นศัพท์แบบเดียวกับหมู่คำ newspeak ที่จอร์จ ออร์เวลล์ได้ใช้อย่างน่ากลัวในโลกดิสโทเปียของนิยาย 1984 ในบริบทนั้น groupthink จึงมีอรรถในเชิงดูถูก ซึ่งก็ตั้งใจอย่างนั้นจริง ๆ เพราะหมายถึงการเสื่อมลงของประสิทธิภาพทางจิตใจ ของการตรวจสอบความจริง ของการตัดสินว่าอะไรดีหรือไม่ดีทางศีลธรรม โดยเป็นผลของความกดดันของกลุ่ม[10]: 43
เขายังระบุต่อไปอีกว่า
หลักของ groupthink ซึ่งผมให้ในนัยเดียวกับกฎของพาร์คินสัน ก็คือ "ยิ่งมีความเป็นมิตรและความรักหมู่คณะเท่าไหร่ในบรรดาสมาชิกกลุ่มผู้ออกนโยบาย ก็มีอันตรายยิ่งขึ้นเท่านั้นที่การคิดวิเคราะห์อันเป็นอิสระจะถูกแทนที่ด้วย groupthink ซึ่งน่าจะให้ผลเป็นการกระทำที่ไม่สมเหตุผลหรือไม่ถูกมนุษยธรรมต่อกลุ่มนอก[10]: 44
แจนิสได้ตั้งรากฐานการศึกษา groupthink ด้วยงานวิจัยในโปรเจ็กต์ American Soldier Project ที่เขาศึกษาผลของความเครียดสุดโต่งที่มีต่อความเป็นปึกแผ่นนของกลุ่มหลังจากงานศึกษานี้ เขาก็ยังคงความสนใจในวิธีการตัดสินใจของบุคคลเมื่อมีภัยภายนอก ซึ่งทำให้เข้าศึกษาสิ่งที่เขาจัดว่าเป็น "เรื่องหายนะ" ในนโยบายต่างประเทศของสหรัฐ เช่นความล้มเหลวในการคาดว่าเพิร์ลฮาร์เบอร์จะถูกโจมตี (1941)การพ่ายแพ้อย่างยับเยินในการบุกครองอ่าวหมู (1961)และการดำเนินการในสงครามเวียดนาม (1964-67) ของประธานาธิบดี ลินดอน จอห์นสันเขาสรุปว่าในแต่ละกรณีเหล่านี้ groupthink เป็นปัญหาที่ทำให้ไม่สามารถแสดงความเห็นต่าง แล้วประเมินความเห็นต่างเหล่านั้นได้
หลังจากการพิมพ์หนังสือ Victims of Groupthink ของแจนิสในปี 1972[11]และหนังสือฉบับปรับปรุงใหม่โดยใช้ชื่อ Groupthink: Psychological Studies of Policy Decisions and Fiascoes ในปี 1982[12]ก็มีการใช้แนวคิดนี้เพื่ออธิบายการการตัดสินใจที่บกพร่องอื่น ๆ ทางประวัติศาสตร์ เช่น การตัดสินใจของนาซีเยอรมนีเพื่อโจมตีบุกรุกสหภาพโซเวียตในปี 1941, คดีวอเตอร์เกต และอื่น ๆ แม้แนวคิดนี้จะได้ความนิยม แต่ก็มีงานศึกษาในเรื่องนี้น้อยกว่าสองโหลในระหว่างปี 1972-1998[4]: 107 ซึ่งน่าแปลกใจเพราะแนวคิดกระจายไปในสาขาต่าง ๆ รวมทั้ง การสื่อสาร รัฐศาสตร์ การจัดการ การศึกษาองค์การ จิตวิทยาสังคม ยุทธศาสตร์ การให้คำปรึกษา และการตลาด เพราะอาจเป็นไปได้ว่าศึกษาได้ยาก เพราะมีตัวแปรอิสระและตัวแปรตามต่าง ๆ มากมาย จึงไม่ชัดเจนว่า "จะแปลทฤษฎีให้เป็นตัวแปรเชิงจำนวนซึ่งสามารถตรวจสอบได้อย่างไร"[4]: 107–108 อย่างไรก็ดี นอกเหนือจากงานวิจัยทางจิตวิทยาและสังคมวิทยา สังคมทั่วไปก็ได้ประสบกับ groupthink ในสถานการณ์ที่มองเห็นได้อย่างเช่น
เมนูนำทาง
การคิดแบบติดกลุ่มใกล้เคียง
แหล่งที่มา
WikiPedia: การคิดแบบติดกลุ่ม