สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวีย (1943–1992)
โครเอเชีย (1991–)
สโลวีเนีย (1991–)
สาธารณรัฐเซิร์บครายีนา (1991–1995),
ปฏิบัติการสตอร์ม (1995) และการบริหารระยะเปลี่ยนผ่านสลาโวเนีย บอรอญอ และซีร์เมียตะวันตกโดยสหประชาชาติ (1996–1998), ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของโครเอเชีย
สาธารณรัฐมาซิโดเนีย (1991–2019),
สาธารณรัฐนอร์ทมาซิโดเนีย (2019–)
สาธารณรัฐโครเอเชียแห่งเฮิร์ตเซก-บอสเนีย (1991–1994), ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ
บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา (1992–)
สาธารณรัฐบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา (1992–1995), ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา (1992–)
เขตปกครองตนเองบอสเนียตะวันตก (1993–1995), ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา (1992–)
สหพันธ์สาธารณรัฐยูโกสลาเวีย (1992–2003),
เซอร์เบียและมอนเตเนโกร (2003–2006),
มอนเตเนโกร (3 มิถุนายน 2006–),
เซอร์เบีย (5 มิถุนายน 2006–) และ
คอซอวอ (17 กุมภาพันธ์ 2008–)
สาธารณรัฐเซิร์ปสกา (1992–1995), ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา (1992–)
การล่มสลายของยูโกสลาเวีย เป็นชุดความผันผวนและความขัดแย้งทางการเมืองใน
ยูโกสลาเวียช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1990 การล่มสลายนี้เป็นผลมาจากวิกฤตทางการเมืองและเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1980 ทำให้ยูโกสลาเวียแตกออกเป็นสาธารณรัฐต่าง ๆ และนำไปสู่
สงครามยูโกสลาเวีย อันเป็นสงครามยืดเยื้อที่นองเลือดที่สุดในทวีปยุโรปนับตั้งแต่
สงครามโลกครั้งที่สอง[1]ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
ราชอาณาจักรยูโกสลาเวียถูก
ฝ่ายอักษะบุกครอง จึงเกิดกองกำลังหลายฝ่ายที่สู้รบกับฝ่ายอักษะและสู้รบกันเอง ต่อมา
พลพรรคยูโกสลาเวียซึ่งเป็นกองกำลังนิยม
ลัทธิคอมมิวนิสต์ที่ได้รับการสนับสนุนจาก
ฝ่ายสัมพันธมิตรสามารถเอาชนะฝ่ายอักษะ ล้มล้างระบอบกษัตริย์ และจัดตั้ง
สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวียที่ประกอบด้วย
บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา โครเอเชีย มาซิโดเนีย มอนเตเนโกร เซอร์เบีย และ
สโลวีเนีย[2] โดยแต่ละสาธารณรัฐปกครองโดย
สันนิบาตคอมมิวนิสต์แห่งยูโกสลาเวีย ยูโกสลาเวียภายใต้การปกครองของ
ยอซีป บรอซ ตีโตมีเสถียรภาพทางการเมืองและความเจริญทางเศรษฐกิจ
[3] แต่เมื่อตีโตถึงแก่อสัญกรรมในปี ค.ศ. 1980 รัฐบาลกลางยูโกสลาเวียไม่สามารถแก้ไขปัญหาด้านสังคมเศรษฐกิจได้ ในปี ค.ศ. 1981 เกิดการประท้วงเรียกร้องการปกครองตนเองในคอซอวอ ตามด้วยการขึ้นสู่ตำแหน่งประธานาธิบดีเซอร์เบียของ
สลอบอดัน มีลอเชวิชที่มีแนวคิดรวมศูนย์อำนาจ ระหว่างปี ค.ศ. 1988–1989 มีลอเชวิชก่อ
การปฏิวัติต้านระบบข้าราชการประจำ (Anti-bureaucratic revolution) เพื่อล้มล้างรัฐบาลปกครองตนเองของคอซอวอและวอยวอดีนา แต่การปฏิวัตินี้ได้รับการต่อต้านจากโครเอเชียและสโลวีเนีย ความแตกแยกนี้นำไปสู่การยุบเลิกสันนิบาตคอมมิวนิสต์แห่งยูโกสลาเวียในปี ค.ศ. 1990
[4]ปีค.ศ. 1991 โครเอเชียและสโลวีเนียประกาศเอกราชหลัง
สงครามยูโกสลาเวียอุบัติในเดือนมีนาคม ปีเดียวกัน โดยโครเอเชียรบกับ
สาธารณรัฐเซิร์บครายีนาที่สนับสนุนโดยยูโกสลาเวียใน
สงครามประกาศเอกราชโครเอเชีย[5] ขณะที่สโลวีเนียรบกับยูโกสลาเวียใน
สงครามสิบวัน[6] ต่อมาปีค.ศ. 1992 สงครามยูโกสลาเวียยิ่งทวีความซับซ้อนขึ้นเมื่อเกิด
สงครามบอสเนียขึ้นระหว่าง
ชาวบอสนีแอก ชาวโครแอต และ
ชาวเซิร์บ สงครามนี้มีการกวาดล้างทางเชื้อชาติ การสังหารหมู่ และการข่มขืนจนมีผู้เสียชีวิตรวมกว่า 100,000 คน
[7] ก่อนที่จะยุติลงเมื่อมีการลงนามใน
ความตกลงเดย์ตันในปี ค.ศ. 1995
[8]