เมนูนำทาง
การสำรวจ
ชาวฟินิเชีย (1,550 - 300 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ทำการค้าขายทั่วทะเลเมดิเตอเรเนียนและเอเชียไมเนอร์แม้ว่าเส้นทางค้าขายจำนวนมากยังคงไม่ปรากฏจนถึงทุกวันนี้ การมีอยู่ของดีบุกในสิ่งประดิษฐ์บางอย่างของชาวฟินิเชียแสดงให้เห็นว่าพวกเขาอาจเดินทางไปถึงบริเตน ตามที่มหากาพย์อีนีอิดของเวอร์จิลและหลักฐานทางประวัติศาสตร์อื่น ๆ ราชินีในตำนานไดโดซึ่งเป็นชาวฟินิเชียจากไทร์ได้แล่นเรือไปยังแอฟริกาเหนือและก่อตั้งเมืองคาร์เธจ
ฮันโนนักเดินเรือ (500 ปีก่อนคริสต์ศักราช) นักเดินเรือชาวคาร์เธจได้สำรวจบริเวณชายฝั่งทางตะวันตกของทวีปแอฟริกา
นักสำรวจชาวกรีกจากมาร์แซย์ ไพเธียส (380 – ประมาณ 310 ปีก่อนคริสต์ศักราช) เป็นคนแรกที่แล่นเรือไปถึงเกรตบริเตน สำรวจเยอรมนี และค้นพบทัวเล (โดยทั่วไปส่วนใหญ่คาดว่าเป็นหมู่เกาะเชตแลนด์หรือไอซ์แลนด์)
ชาวโรมันจัดการสำหรับเดินทางข้ามทะเลทรายสะฮาราด้วยห้าเส้นทางที่แตกต่างกัน:
การสำรวจทั้งหมดนี้ได้รับการสนับสนุนโดยกองกำลังทหารและมีจุดมุ่งหมายเพื่อการค้าขาย มีเพียงหนึ่งเดียวคือจักรพรรดิแนโรที่ดูเหมือนจะเตรียมการสำรวจสำหรับการพิชิตเอธิโอเปียหรือนูเบีย ซึ่งสองกองกำลังทหารของแนโรได้สำรวจแหล่งต้นน้ำของแม่น้ำไนล์ในปี ค.ศ. 62
หนึ่งในเหตุผลหลักของการสำรวจคือการได้มาซึ่งทองคำโดยใช้อูฐในการขนส่ง[1]
การสำรวจใกล้ชายฝั่งตะวันตกและตะวันออกของแอฟริกาได้รับการสนับสนุนโดยกองเรือโรมันและผู้ที่เกี่ยวข้องกับการค้าขายทางทะเล (ส่วนใหญ่มุ่งไปยังมหาสมุทรอินเดีย) ชาวโรมันยังได้จัดการสำรวจขึ้นหลายครั้งในยุโรปเหนือและเอเชียจนถึงจีน
ด้วยการยึดครองอียิปต์จากราชวงศ์ทอเลมี ชาวโรมันจึงเริ่มค้าขายกับอินเดีย จักรวรรดิได้มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับการค้าเครื่องเทศในอียิปต์ซึ่งเริ่มขึ้นเมื่อ 118 ปีก่อนคริสต์ศักราช
การเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างจีนและโรมัน ทอเลมีได้เขียนถึงแหลมทองคำ (หมายถึงคาบสมุทรมลายูในปัจจุบัน) และท่าเรือค้าขายของกัตติการะ ซึ่งได้รับการระบุว่าคือเมืองอกแอวทางเวียดนามตอนเหนือ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของมณฑลเจียวโจวในสมัยราชวงศ์ฮั่นของจีน
ผู้ค้าชาวโรมันเดินทางมาถึงสยาม กัมพูชา สุมาตรา และชวา
คณะทูตจากจักรพรรดิอันโตนีนุส ปิอุสหรือทายาทของพระองค์ มาร์กุส เอาเรลิอุส เข้าพบจักรพรรดิฮั่นหฺวันที่ลกเอี๋ยง
นักการทูตหรือผู้ค้าชาวโรมันขึ้นฝั่งในเวียดนามตอนเหนือและเยี่ยมชมหนานจิงและวังของซุนกวน ผู้ปกครองง่อก๊ก
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
ช่วงประมาณ ค.ศ. 800 - 1,040 ชาวไวกิงสำรวจยุโรปและฝั่งตะวันตกของซีกโลกเหนือผ่านแม่น้ำและมหาสมุทร ตัวอย่างเช่น เป็นที่ทราบว่าเอริกเดอะเรด (ค.ศ. 950 – 1003) นักสำรวจชาวไวกิงนอร์เวย์ แล่นเรือและตั้งถิ่นฐานที่กรีนแลนด์หลังจากถูกเนรเทศจากไอซ์แลนด์ ขณะที่ลูกชายของเขา เลฟ เอริกสัน นักสำรวจชาวไอซ์แลนด์ (ค.ศ. 980 – 1020) มาถึงนิวฟันด์แลนด์และชายฝั่งอเมริกาเหนือที่อยู่ใกล้เคียง และเชื่อว่าน่าจะเป็นชาวยุโรปคนแรกที่มาถึงแผ่นดินในทวีปอเมริกาเหนือ
ชาวพอลินีเซียเป็นผู้เดินเรือซึ่งตั้งถิ่นฐานและสำรวจบริเวณตอนกลางและแปซิฟิกใต้เมื่อประมาณ 5,000 ปีก่อน จนถึงประมาณ ค.ศ. 1280 ปีเมื่อพวกเขาค้นพบนิวซีแลนด์ สิ่งประดิษฐ์หลักในการสำรวจของพวกเขาคือเอาทริกเกอร์แคนูซึ่งรวดเร็วและมั่นคงสำหรับการบรรทุกสินค้าและผู้คน จากหลักฐานที่มีอย่างจำกัดคาดว่าการเดินทางไปนิวซีแลนด์เป็นไปโดยเจตนา และไม่เป็นที่ทราบแน่ชัดว่ามีจำนวนเรือ ชนิดของเรือ หรือชื่อของผู้อพยพที่เดินทางไปยังนิวซีแลนด์ การศึกษาในปี 2011 ที่สันดอนไวราอูในนิวซีแลนด์แสดงให้เห็นความเป็นไปได้สูงว่ามีจุดเริ่มต้นที่เกาะฮัวไฮน์ในหมู่เกาะโซไซเอตี ชาวพอลินีเซียอาจใช้กระแสลมค้าตะวันออกซึ่งเป็นลมประจำปีทางเหนือไปถึงนิวซีแลนด์เป็นเวลาประมาณสามสัปดาห์ หมู่เกาะคุกเป็นทางผ่านของเส้นทางการอพยพและอาจเป็นจุดพักระหว่างทาง ซึ่งมีความคล้ายคลึงกันทางวัฒนธรรมและภาษาระหว่างชาวเกาะคุกและชาวเมารีในนิวซีแลนด์
แบบจำลองทางคณิตศาสตร์จากการศึกษาจีโนมของดีเอ็นเอซึ่งเป็นเทคนิคที่ทันสมัยที่สุด ได้แสดงให้เห็นผู้อพยพชาวพอลินีเซียจำนวนมากประมาณ 100 - 200 คน เข้ามายังนิวซีแลนด์ในช่วงเวลาประมาณ ค.ศ. 1280 การศึกษาของมหาวิทยาลัยโอทาโกได้พยายามเชื่อมโยงลักษณะเฉพาะของรูปแบบฟันจากดีเอ็นเอ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงลักษณะเด่นจากการบริโภคอาหารซึ่งใกล้เคียงกับหมู่เกาะโซไซเอตี
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
ยุคแห่งการค้นพบหรือรู้จักในชื่อยุคแห่งการสำรวจ เป็นหนึ่งในยุคที่สำคัญที่สุดของการสำรวจทางภูมิศาสตร์ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ เริ่มขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 15 จนถึงศตวรรษที่ 17 ในยุคนั้นชาวยุโรปได้ค้นพบและสำรวจพื้นที่อันกว้างใหญ่ของอเมริกา แอฟริกา เอเชีย และโอเชียเนีย
เส้นทางการเดินทางไปและกลับระหว่างโปรตุเกสและอินเดีย (Carreira da Índia) ในมหาสมุทรแอตแลนติกและมหาสมุทรอินเดีย ด้วยวังวนมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ (Volta do mar) ถูกเสนอโดยเอนรีเกราชนาวิก และเส้นทางไปที่ใช้ลมตะวันตกมหาสมุทรแอตแลนติกใต้ซึ่งบาร์ตูลูเมว ดีอัชค้นพบในปี ค.ศ. 1488 จากการติดตามและสำรวจจาการเดินทางของวัชกู ดา กามาและเปดรู อัลวารึช กาบรัลเหล่านักสำรวจที่สำคัญที่สุดในช่วงดังกล่าว ได้แก่
ต่อเนื่องในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 16 และ 17 โดยมีนักสำรวจเช่น
หลังจากยุคทองของยุคแห่งการค้นพบมายาวนาน นักสำรวจคนอื่น ๆ ได้สำเร็จในการสร้างแผนที่โลกอย่างสมบูรณ์เช่นเดียวกับนักสำรวจชาวรัสเซียหลายคนได้ไปยังชายฝั่งทางมหาสมุทรแปซิฟิกของไซบีเรียและช่องแคบแบริ่ง ณ สุดขอบของทวีปเอเชียและอะแลสกา (อเมริกาเหนือ)
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
เมนูนำทาง
การสำรวจใกล้เคียง
แหล่งที่มา
WikiPedia: การสำรวจ