พืดหินปะการังเป็นศูนย์กลางของความหลากหลายทางชีวภาพ และเป็นนักแสดงหลักในการอยู่รอดของระบบนิเวศทั้งหมด พวกมันให้อาหารสัตว์ทะเลต่าง ๆ, ป้องกัน และที่พักพิงซึ่งทำให้สายพันธุ์ดำรงอยู่หลายชั่วอายุ[2] ยิ่งกว่านั้น พืดหินปะการังยังเป็นส่วนสำคัญของการดำรงชีวิตของมนุษย์ผ่านการใช้เป็นแหล่งอาหาร (เช่น ปลา และหอย) เช่นเดียวกับพื้นที่ทางทะเลสำหรับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่ให้ประโยชน์ทางเศรษฐกิจ[3] นอกจากนี้ มนุษย์กำลังทำการวิจัยเกี่ยวกับการใช้ปะการังเป็นแหล่งศักยภาพใหม่สำหรับยา (เช่น สเตอรอยด์ และยาแก้อักเสบ)[4][5]

น่าเสียดาย เนื่องจากผลกระทบของมนุษย์ต่อพืดหินปะการัง, ระบบนิเวศเหล่านี้กำลังเสื่อมโทรมมากขึ้นเรื่อย ๆ และต้องการการอนุรักษ์ ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด ได้แก่ การประมงเกินขีดจำกัด, การทำประมงแบบทำลายล้าง, การตกตะกอน และมลพิษจากแหล่งที่ดิน[6] นอกจากนี้ เมื่อร่วมกับคาร์บอนที่เพิ่มขึ้นในมหาสมุทร, ปรากฏการณ์ปะการังฟอกขาว และเชื้อโรค นั่นหมายความว่าไม่มีแนวปะการังอันบริสุทธิ์ในโลกนี้[7] ขณะนี้มีแนวปะการังมากถึง 88 เปอร์เซนต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ถูกคุกคาม กับ 50 เปอร์เซนต์ของแนวปะการังเหล่านั้นที่ความเสี่ยง "สูง" หรือ "สูงมาก" ที่สูญหายไป ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อความหลากหลายทางชีวภาพและการอยู่รอดของสิ่งมีชีวิตอาศัยที่ต้องพึ่งพาปะการัง[6]

สิ่งนี้เป็นอันตรายอย่างยิ่งต่อประเทศที่เป็นเกาะ เช่น ประเทศซามัว, อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ เพราะคนจำนวนมากพึ่งพาอาศัยระบบนิเวศพืดหินปะการังเพื่อเลี้ยงครอบครัวและทำมาหากิน อย่างไรก็ตาม ชาวประมงจำนวนมากไม่สามารถจับปลาได้มากเท่าที่เคยเป็นมา ดังนั้นพวกเขาจึงใช้ไซยาไนด์และไดนาไมต์ในการจับปลามากขึ้น ซึ่งจะทำลายระบบนิเวศของแนวปะการังขยายออกไปอีก[8] ลักษณะวิสัยที่ไม่ดีนี้นำไปสู่การลดลงของพืดหินปะการังและทำให้ปัญหานี้ยาวนานขึ้น วิธีหนึ่งในการหยุดวงจรนี้ คือการให้ความรู้แก่ชุมชนท้องถิ่นว่าเหตุใดการอนุรักษ์พื้นที่ทางทะเลที่มีแนวปะการังจึงมีความสำคัญ[9]