ภาษาถิ่นโตเกียวย่านยามาโนเตะและย่านชิตามาจิมีคำศัพท์บางคำที่เสียงสูงต่ำต่างกัน ดังที่ยกตัวอย่างต่อไปนี้ (ฝั่งซ้ายคือยามาโนเตะ ฝั่งขวาคือชิตามาจิ)

• 坂[6]　サカ＼　⇔　サ＼カ　"เนิน, ที่ลาด"
• 次[6]　ツキ゚＼　⇔　ツ＼キ゚　"ถัดไป"
• 鮨[6]　スシ＼　⇔　ス＼シ　"ซูชิ"
• 露[6]　ツユ＼　⇔　ツ＼ユ　"น้ำค้าง"
• 砂[6]　スナ￣　⇔　スナ＼　"ทราย"
• 皺[6]　シワ￣　⇔　シワ＼　"ริ้วรอย"
• 卵[6]　タマ＼コ゚　⇔　タマコ゚￣　"ไข่"
• 刀[6]　カタナ＼　⇔　カタ＼ナ　"ดาบ"
• 頭[6]　アタマ＼　⇔　アタ＼マ　"หัว"
• 鋏[6]　ハサミ＼　⇔　ハサ＼ミ　"กรรไกร"
• 心[6]　ココロ＼　⇔　ココ＼ロ　"ใจ"
• 国[7]　クニ＼　⇔　クニ￣　"ประเทศ"
• 虹[7]　ニジ＼　⇔　ニジ￣　"รุ้งกินน้ำ"
• 坂東[8]　バ＼ンドー　⇔　バンドー￣　"บันโด ชื่อเดิมของคันโต"
• 朝日[9]　ア＼サヒ　⇔　アサ＼ヒ　"พระอาทิตย์ยามเช้า"

นอกจากนี้ ในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง ประชากรในเขตอาดาจิ เขตเอโดงาวะ และเขตคัตสึชิกะ ซึ่งติดกับจังหวัดไซตามะและจังหวัดชิบะใช้เสียงสูงต่ำตามภาษาถิ่นไซตามะ[10]