อ้างอิง ของ ละครโน

  1. 1 2 Bowers, Faubion (1974). Japanese Theatre. Rutland, Vermont: Charles E. Tuttle Co. ISBN 9780804811316.
  2. 1 2 3 "Nôgaku theatre". The Representative List of the Intangible Cultural Heritage of Humanity. UNESCO. สืบค้นเมื่อ 21 November 2019.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Ortolani, Benito (1995). The Japanese theatre: from shamanistic ritual to contemporary pluralism. Princeton University Press. p. 132. ISBN 0-691-04333-7.
  4. ↑ Konparu school. The Noh.com
  5. 1 2 3 4 Shite-kata. The Noh.com
  6. 1 2 Shite-kata. The Noh.com
  7. ↑ Watanabe, Takeshi (2009). Breaking Down Barriers: A History of Chanoyu. Yale Art Gallery. p. 51. ISBN 978-0-300-14692-9.
  8. ↑ Kotobank, Konparu Zenchiku. The Asahi Shimbun
  9. 1 2 Noh schools. Wagokoro.
  10. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Ishii, Rinko (2009). 能・狂言の基礎知識 [The Fundamentals of Noh and Kyogen]. Tokyo: Kadokawa.
  11. ↑ "โรงละครโนแห่งชาติ | โตเกียว Attractions | การท่องเที่ยวญี่ปุ่น | เจเอ็นทีโอ". องค์การส่งเสริมการท่องเที่ยวแห่งประเทศญี่ปุ่น. สืบค้นเมื่อ 2021-12-15.
  12. ↑ "Nôgaku" 能楽. National Cultural Heritage Database (ภาษาญี่ปุ่น). The Agency for Cultural Affairs, Japan. สืบค้นเมื่อ 21 November 2019.
  13. 1 2 "Living And Breathing History, Through Noh". March 24, 2018.
  14. ↑ "Living and Breathing History, Through Noh". 24 March 2018.
  15. ↑ "TRIVIA of Noh : Q25 : Can a woman become a Noh performer?". www.the-noh.com.
  16. ↑ Suzumura, Yusuke (Mar 8, 2013). "Players, Performances and Existence of Women's Noh: Focusing on the Articles Run in the Japanese General Newspapers". Journal of International Japan-Studies. สืบค้นเมื่อ Nov 8, 2014.
  17. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Tsuchiya, Keiichirō (2014). 能、世阿弥の「現在」 [The "Present" of Noh and Zeami] (ภาษาญี่ปุ่น). Tokyo: Kadokawa.
  18. ↑ Komparu, Kunio (1983). The Noh Theater: Principles and Perspectives. New York / Tokyo: John Weatherhill. ISBN 0-8348-1529-X.
  19. 1 2 3 Eckersley, M., บ.ก. (2009). Drama from the Rim. Melbourne: Drama Victoria. p. 32.
  20. ↑ "Rarified, Recondite, and Abstruse: Zeami's Nine Stages". Buddhistdoor Global (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-12-16.
  21. ↑ Hayashi, Kazutoshi (2012). 能・狂言を学ぶ人のために [For Those Learning Noh and Kyogen]. Tokyo: Sekai Shisou Sha.
  22. 1 2 "About the Nohgaku Performers' Association". The Nohgaku Performers' Association. สืบค้นเมื่อ Nov 8, 2014.
  23. 1 2 Other Roles. The Noh.com
  24. ↑ "Enjoying Noh and Kyōgen" (PDF). The Nohgaku performers' association. p. 3.[ลิงก์เสีย]
  25. 1 2 Eckersley 2009, p. 47.
  26. ↑ Rath, Eric C. (2004). The Ethos of Noh – Actors and Their Art. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Asia Center. ISBN 0-674-01397-2.
  27. ↑ "Noh masks formerly owned by Konparu Sōke". Tokyo National Museum. สืบค้นเมื่อ 2018-01-18.
  28. ↑ Brockett, Oscar G.; Hildy, Franklin J. (2007). History of the Theatre (Foundation ed.). Boston, MA: Allyn and Bacon. ISBN 978-0-205-47360-1.
  29. ↑ Morse, Anne Nishimura, et al. MFA Highlights: Arts of Japan. Boston: Museum of Fine Arts Publications, 2008. p109.
  30. ↑ Pound, Ezra; Fenollosa, Ernest (1959). The Classic Noh Theatre of Japan. New York: New Directions Publishing.[ต้องการหน้า]
  31. ↑ "Introduction to Noh and Kyogen – Plays and Characters". the Japan Arts Council. สืบค้นเมื่อ 21 November 2019.
  32. ↑ "Noh Theater Search". The Nohgaku Performers Association. สืบค้นเมื่อ 14 December 2014.