ฮุสไซต์หัวรุนแรง
(1423-1434) แกรนด์ดัชชีลิทัวเนีย

สนับสนุน:
ราชอาณาจักรโปแลนด์ จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์
ราชอาณาจักรฮังการี
รัฐสันตะปาปา
อัศวินทิวทอนิก
ราชอาณาจักรอังกฤษ
ฮุสไซต์สายกลาง(1423-1434)ครั้งที่ 1 – ครูเสดนอร์เวย์ – ครั้งที่ 2 – ครั้งที่ 3
ครูเสดลิโวเนีย – ครูเสดเยอรมัน – ครั้งที่ 4
ครูเสดแอลบิเจนเซียน – ครูเสดเด็ก – ครั้งที่ 5
ครูเสดปรัสเซีย – ครั้งที่ 6 – ครั้งที่ 7
ครูเสดคนเลี้ยงแกะ – ครั้งที่ 8 – ครั้งที่ 9
ครูเสดอารากอน – ครูเสดอเล็กซานเดรีย
ยุทธการนิโคโปลิส – ครูเสดตอนเหนือ – สงครามฮุสไซต์
ครูเสดวาร์นา – ออตโตมันรุกรานโอตรันโต
สงครามออตโตมัน-ฮังการี – สงครามออตโตมัน-ฮับส์บูร์ก
สงครามฮุสไซต์ (อังกฤษ: Hussite Wars) หรือ สงครามโบฮีเมีย หรือ การปฏิวัติฮุสไซต์ เป็นการสู้รบระหว่างฝ่ายฮุสไซต์ที่นับถือคำสอนของยัน ฮุสกับฝ่ายโรมันคาทอลิก นำโดยจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ รวมถึงการสู้รบกันเองในหมู่นักรบฮุสไซต์ สงครามนี้เกิดขึ้นหลังเหตุการณ์ความแตกแยกหลายเหตุการณ์ระหว่างผู้นับถือคำสอนของฮุสกับผู้ปกครองที่นับถือนิกายโรมันคาทอลิก เช่น การเผาทั้งเป็นฮุส, เหตุบัญชรฆาตในกรุงปรากและการสวรรคตของพระเจ้าเวนเซลแห่งชาวโรมัน ในปี ค.ศ. 1424 เมื่อยัน ชิชกา ผู้นำฝ่ายฮุสไซต์เสียชีวิต ฮุสไซต์แตกออกเป็นฝ่ายสายกลางยูทราควิสม์และฝ่ายหัวรุนแรงทาบอไรต์[2] ยูทราควิสม์ร่วมมือกับฝ่ายโรมันคาทอลิกรบกับทาบอไรต์จนในปี ค.ศ. 1434 กองกำลังผสมยูทราควิสม์-คาทอลิกรบชนะกองทัพทาบอไรต์ที่ลิปานีและมีการลงนามในสัญญาบาเซิล โดยฮุสไซต์ยอมรับจักรพรรดิซีกิสมุนด์แห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์เป็นกษัตริย์โบฮีเมียและฝ่ายโรมันคาทอลิกอนุญาตให้ฝ่ายฮุสไซต์ประกอบพิธีของตนได้[3] สงครามนี้ทำให้ฮุสไซต์มีอำนาจเหนือภูมิภาคโบฮีเมียและโมราเวียไปอีกเกือบ 200 ปี ก่อนจะสูญเสียอำนาจไปหลังพ่ายแพ้ในยุทธการที่ไวต์เมาเทนในสงครามสามสิบปี[4]