อ้างอิง ของ กลุ่มภาษากะเหรี่ยง

  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, บ.ก. (2013). "Karenic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.CS1 maint: display-editors (link)
  2. เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. ภาษาถิ่นตระกูลไทย. กทม. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชนบทมหาวิทยาลัยมหิดล. 2531.
  3. สมทรง บุรุษพัฒน์และสรินยา คำเมือง. สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์: กะเหรี่ยงกะยัน. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท. มหาวิทยาลัยมหิดล. 2542
  4. โยเซฟ เซกีมอต. พจนานุกรมปกาเกอะญอ-ไทย-ฝรั่งเศส-อังกฤษ. กทม. หน้าต่างสู่โลกกว้าง. 2549
  5. ผันพยัญชนะไทยเป็นภาษากะเหรี่ยงจุดเริ่มต้นแห่งการเรียนรู้ภาษาไทย. ผู้จัดการรายวัน. (1 ตุลาคม, 2547) หน้า 43
ภาษาราชการ
ภาษาพื้นเมือง
ออสโตรเอเชียติก
ออสโตรนีเซียน
ม้ง-เมี่ยน
จีน-ทิเบต
ขร้า-ไท
ภาษามือ
ภาษาในพม่าและไทย
ภาษาในจีน
ภาษาในเอเชียใต้
ภาษาราชการและภาษาที่สำคัญของประเทศสมาชิกอาเซียน
ภาษาราชการ
(ประเทศสมาชิก)
 กัมพูชา : ภาษาเขมร •  ไทย : ภาษาไทย •  บรูไน : ภาษามลายู •  พม่า : ภาษาพม่า •  ฟิลิปปินส์ : ภาษาฟิลิปีโนภาษาอังกฤษ •  มาเลเซีย : ภาษามลายู (บางครั้งเรียกว่าภาษามาเลเซีย) •  ลาว : ภาษาลาว •  เวียดนาม : ภาษาเวียดนาม •  สิงคโปร์ : ภาษามลายูภาษาอังกฤษภาษาจีนมาตรฐานภาษาทมิฬ •  อินโดนีเซีย : ภาษาอินโดนีเซีย
ภาษาราชการของประเทศสังเกตการณ์
ภาษาเฉพาะถิ่นที่สำคัญ
 กัมพูชา : ภาษาจาม •  ไทย : ภาษามลายูปัตตานี •  บรูไน : ภาษามลายูบรูไน •  พม่า : ภาษากะเหรี่ยงภาษากะชีนภาษาไทใหญ่ภาษามอญภาษายะไข่ภาษาโรฮีนจา •  ฟิลิปปินส์ : ภาษาเซบัวโนภาษาตากาล็อกภาษาอีโลกาโนภาษามากินดาเนา •  ลาว : ภาษาม้ง •  เวียดนาม : ภาษาไทดำ •  อินโดนีเซีย : ภาษาชวาภาษาซุนดาภาษาบาหลีภาษาอาเจะฮ์

ใกล้เคียง

กลุ่มโรงเรียนวิทยาศาสตร์จุฬาภรณราชวิทยาลัย กลุ่มเซ็นทรัล กลุ่มภาษาจีน กลุ่มอาการขาดยาเบ็นโซไดอาเซพีน กลุ่มป่าดงพญาเย็น-เขาใหญ่ กลุ่ม 20 กลุ่มภาษาเซมิติก กลุ่มอาการมือแปลกปลอม กลุ่มเดอะมอลล์ กลุ่มอาการมาร์แฟน