อ้างอิง ของ ราชวงศ์ซาฟาวิด

  1. ↑ Matthee* Matthee, Rudi (1 September 2009). "Was Safavid Iran an Empire?". Journal of the Economic and Social History of the Orient. 53 (1): 241. doi:10.1163/002249910X12573963244449. The term 'Iran', which after an absence of some six centuries had re-entered usage with the Ilkhanid branch of the Mongols, conveyed a shared self-awareness among the political and cultural elite of a geographical entity with distinct territorial and political implications. A core element of the Safavid achievement was the notion that the dynasty had united the eastern and western halves of Iran, Khurasan and Herat, the lands of the Timurids, in the East, and the territory of the Aq-Quyunlu in the West. The term mulk-i vasi' al-faza-yi Iran, 'the expansive realm of Iran', found in the seventeenth-century chronicle, Khuld-i barin, and again, in near identical terms, in the travelogue of Muhammad Rabi Shah Sulayman's envoy to Siam in the 1680s, similarly conveys the authors pride and self-consciousness with regard to the territory they inhabited or hailed from.
  2. ↑ Savory, Roger (2 January 2007). "The Safavid state and polity". Iranian Studies. 7 (1–2): 206. doi:10.1080/00210867408701463. The somewhat vague phrase used during the early Safavid period, mamalik-i mahrusa, had assumed more concrete forms: mamālik-i īrān; mamālik-i 'ajam; mamlikat-i īrān; mulk-i īrān; or simply īrān. The royal throne was variously described as sarīr-i saltanat-i īrān; takht-i īrān; and takht-i sultān (sic)-i īrān. The inhabitants of the Safavid empire are referred to as ahl-i īrān, and Iskandar Beg describes himself as writing the history of the Iranians (sharh-i ahvāl-i īrān va īrāniān). Shah Abbas I is described as farmānravā-yi īrān and shahryār-i īrān; his seat is pāyitakht-i pādishāhān-i īrān, takhtgāh-i salātin-i īrān, or dār al-mulk-i īrān. His sovereign power is referred to as farmāndahi-yi mulk-i īrān, saltanat va pādishāhi-yi īrān, pādishāhi-yi īrān. The cities of Iran (bilād-i īrān) are thought of as belonging to a positive entity or state: Herat is referred to as a'zam-i bilād-i īrān (the greatest of the cities of Iran) and Isfahan as khulāsa-yi mulk-i īrān (the choicest part of the realm of Iran). ... The sense of geographical continuity referred to earlier is preserved by a phrase like kull-i vilāyat-i īrānzamīn. ... Affairs of state are referred to as muhimmāt-i īrān. To my mind however, one of the clearest indications that the Safavid state had become a state in the full sense of the word is provided by the revival of the ancient title of sipahsālār-i īrān or "commander-in-chief of the armed forces of Iran".
  3. ↑ Roemer, H. R. (1986). "The Safavid Period". The Cambridge History of Iran, Vol. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 189–350. ISBN 0-521-20094-6. Excerpt from Page 331:"Depressing though the condition in the country may have been at the time of the fall of Safavids, they cannot be allowed to overshadow the achievements of the dynasty, which was in many respects to prove essential factors in the development of Persia in modern times. These include the maintanence of Persian as the official language and of the present-day boundaries of the country, adherence to the Twelever Shi'i, the monarchical system, the planning and architectural feartures of the urban centers, the centralised administration of the state, the alliance of the Shi'i Ulama with the merchant bazaars, and the symbiosis of the Persian-speaking population with important non-Persian, especially Turkish speaking minorities"
  4. ↑ Savory, Roger (2007). Iran Under the Safavids. Cambridge University Press. p. 213. ISBN 0521042518, ISBN 978-0-521-04251-2 Check |isbn= value: invalid character (help). qizilbash normally spoke Azari brand of Turkish at court, as did the Safavid shahs themselves; lack of familiarity with the Persian language may have contributed to the decline from the pure classical standards of former times
  5. ↑ Price, Massoume (2005). Iran's Diverse Peoples: A Reference Sourcebook. ABC-CLIO. p. 66. ISBN 1576079937, ISBN 978-1-57607-993-5 Check |isbn= value: invalid character (help). The Shah was a native Turkic speaker and wrote poetry in the Azerbaijani language.
  6. ↑ Helen Chapin Metz. Iran , a Country study. 1989. Original from the University of Michigan. pg 313. Emory C. Bogle. Islam: Origin and Belief. University of Texas Press. 1989. pg 145. Stanford Jay Shaw. History of the Ottomon Empire. Cambridge University Press. 1977. pg 77
  7. ↑ Andrew J. Newman, Safavid Iran: Rebirth of a Persian Empire, I. B. Tauris (March 30, 2006)
  8. ↑ R.M. Savory, Safavids, Encyclopedia of Islam, 2nd edition
  9. ↑ Encyclopaedia Iranica. R. N. Frye. Peoples of Iran.
  10. ↑ RUDI MATTHEE, "GEORGIANS IN THE SAFAVID ADMINISTRATION" in Encyclopedia Iranica
  11. ↑ Anthony Bryer. "Greeks and Türkmens: The Pontic Exception", Dumbarton Oaks Papers, Vol. 29., (1975), Appendix II - Genealogy of the Muslim Marriages of the Princesses of Trebizond
  12. ↑ R.M. Savory. Ebn Bazzaz. Encyclopedia Iranica
  13. ↑ Why is there such confusion about the origins of this important dynasty, which reasserted Iranian identity and established an independent Iranian state after eight and a half centuries of rule by foreign dynasties? in R.M. Savory, Iran under the Safavids (Cambridge University Press, Cambridge, 1980), page 3.
โบราณ
อียิปต์โบราณ (ก.ค.ศ. 3150+)  · เอลาไมต์ (ก.ค.ศ. 3000+)  · มิโนอัน (ก.ค.ศ. 2700+)  · แอกแคด (ก.ค.ศ. 2400+)  · อัสซีเรีย (ก.ค.ศ. 2000+)  · บาบิโลเนีย (ก.ค.ศ. 1696)  · อียิปต์ (ก.ค.ศ. 1600+)  · ฮิตไทต์ (ก.ค.ศ. 1800+)  · ฟินิเชีย (ก.ค.ศ. 1200)  · อัสซีเรียใหม่ (ก.ค.ศ. 934)  · มาเกโดนีอา (ก.ค.ศ. 800)  · มคธ (ก.ค.ศ. 684)  · มีเดีย (ก.ค.ศ. 625)  · อคีเมนียะห์ (ก.ค.ศ. 550)  · นันทะ (ก.ค.ศ. 424)  · โจฬะ (ก.ค.ศ. 300)  · ทอเลมี (ก.ค.ศ. 305)  · โมริยะ (ก.ค.ศ. 322)  · ซิลูซิด (ก.ค.ศ. 312)  · พาร์เธีย (อาร์ซาซิด) (ก.ค.ศ. 247)  · สาตวาหนะ (ก.ค.ศ. 230)  · ฉิน (ก.ค.ศ. 221)  · ฮั่น (ก.ค.ศ. 202)  · ชังกา (ก.ค.ศ. 185)  · กุษาณะ (ก.ค.ศ. 60)  · โรมัน (ก.ค.ศ. 27) (โรมันตะวันตก และ โรมันตะวันออก)  · อัคซูไมท์ (ค.ศ. 50)  · แฟรงก์ (ราว ค.ศ. 200)  · ซาสซานิยะห์ (ค.ศ. 224)  · พาลไมรีน (ค.ศ. 260)  · จิน (ค.ศ. 265)  · คุปตะ (ค.ศ. 280)  · ฮัน (ค.ศ. 370)
ยุคกลาง
จาลุกยะ (ค.ศ. 543)  · สุย (ค.ศ. 581)  · ถัง (ค.ศ. 618)  · บัลแกเรีย (ค.ศ. 632) (บัลแกเรียที่หนึ่ง และ บัลแกเรียที่สอง)  · อาหรับ (ค.ศ. 632) (รอชิดีน, อุมัยยะฮ์, อับบาซียะฮ์, ฟาติมียะห์ และ อัลโมฮัด)  · ศรีวิชัย (ราว ค.ศ. 660)  · เวนิส (ค.ศ. 697)  · คาเน็ม (ค.ศ. 700)  · ปาละ (ค.ศ. 750)  · ราษฏฺรกูฏ (ค.ศ. 753)  · กานา (ราว ค.ศ. 790)  · การอแล็งเฌียง (ราว ค.ศ. 800)  · ทิเบต (ค.ศ. 800?)  · เขมร (ราว ค.ศ. 802)  · จักรวรรดิเกรตโมราเวีย (ราว ค.ศ. 833)  · ซาฟฟาริยะห์ (ค.ศ. 861)  · ไบแซนไทน์ (ค.ศ. 873)  · เคียฟรุส (ราว ค.ศ. 880)  · เหลียว (ราว ค.ศ. 907)  · ตูอีโตงา (ราว ค.ศ. 950)  · ซ่ง (ราว ค.ศ. 960)  · โรมันอันศักดิ์สิทธิ์ (ราว ค.ศ. 962)  · กาสนาวิยะห์ (ราว ค.ศ. 963)  · ฮังการี (ราว ค.ศ. 1000)  · ฮอยซารา (ราว ค.ศ. 1026)  · เซลจุค (ราว ค.ศ. 1037)  · ควาเรซเมีย  · เอธิโอเปีย (ราว ค.ศ. 1137)  · อองชู (ราว ค.ศ. 1154)  · เบนิน (ค.ศ. 1170)  · ละติน (ค.ศ. 1204)  · มองโกล (ค.ศ. 1206)  · จักกาไท (ค.ศ. 1225)  · มาลี (ราว ค.ศ. 1230)  · โกลเดนฮอร์ด (ราว ค.ศ. 1240)  · อิลข่าน (ค.ศ. 1256)  · หยวน (ค.ศ. 1271) · มัชปาหิต (ราว ค.ศ. 1293) · แอซเท็ก (ค.ศ. 1325)  · วิชัยนคร (ค.ศ. 1336)  · ตีมูร์ (ค.ศ. 1370)  · ออตโตมัน (ค.ศ. 1453)
ยุคใหม่
เดนมาร์ก (ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 13)  · ซองไฮ (ค.ศ. 1340)  · เซอร์เบีย  · หมิง (ค.ศ. 1368)  · โอโย (ค.ศ. 1400)  · บอร์นู · สเปน (ค.ศ. 1402)  · โปรตุเกส (ค.ศ. 1415)  · อินคา (ค.ศ. 1438)  · ดัตช์ (ค.ศ. 1453)  · ซาฟาวิยะห์ (ค.ศ. 1501)  · โมกุล (ค.ศ. 1526)  · ไอบีเรีย (ค.ศ. 1580)  · อังกฤษ (ค.ศ. 1583)  · ฝรั่งเศส (ค.ศ. 1605)  · สวีเดน (ค.ศ. 1611)  · อาณานิคมสวีเดน (ค.ศ. 1638)  · มราฐา (ค.ศ. 1674)  · ชิง (ค.ศ. 1644)  · รัสเซีย (ค.ศ. 1721)  · อาฟชาริยะห์ (ค.ศ. 1736)  · ซานด์ (ค.ศ. 1750) · สหรัฐ (ค.ศ. 1776)  · กอญัร (ค.ศ. 1794)  · ฝรั่งเศสที่ 1 (ค.ศ. 1804)  · เม็กซิโก (ค.ศ. 1822)  · บราซิล (ค.ศ. 1822)  · อาณานิคมอิตาลี (ค.ศ. 1861)  · ออสเตรีย-ฮังการี (ค.ศ. 1867)  · ญี่ปุ่น (ค.ศ. 1868)  · เยอรมัน (ค.ศ. 1871)  · เบลเยียม (ค.ศ. 1885)  · เกาหลี (ค.ศ. 1897)  · อาณานิคมเยอรมัน (ค.ศ. 1914)
หมายเหตุ: เรียงลำดับตามปีการก่อตั้ง เลขในวงเล็บหลังชื่อแสดงปีการก่อตั้ง
บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์
  1. ↑ Molke Vasi’ al-Fazâye Irân
  2. ↑ Mamlekate Irân