อ้างอิง ของ ภาษาถิ่นสะกอม

↑ "ข้อมูลตำบลสะกอม อำเภอเทพา จังหวัดสงขลา". คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2007-03-27. สืบค้นเมื่อ 2009-09-26.
↑ ::ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์อิเล็กทรอนิกส์[ลิงก์เสีย]
↑ "สงขลา 9 ภาษาและวรรณกรรม". คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 2004-03-11. สืบค้นเมื่อ 2009-09-29.
↑ ประพนธ์ เรืองณรงค์. เล่าเรื่องเมืองใต้:ภาษา วรรณกรรม ความเชื่อ. กรุงเทพฯ:สถาพรบุ๊คส์, 2550, หน้า 28
↑ วีระศักดิ์ จันทร์ส่งแสง. คนฟังเสียงปลา ภูมิปัญญาพรานทะเลแห่งจะนะ. ในศิลปวัฒนธรรม ปีที่ 19 ฉบับที่ 227 มกราคม 2547. กรุงเทพฯ: มติชน, 254. หน้า 54

ด ค ก มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ สาขาภาษา โดยกระทรวงวัฒนธรรม
อักษร	ธรรมล้านนา · ไทน้อย · ธรรมอีสาน (ธรรมลาว)
ภาษาท้องถิ่น	ชอง · ญัฮกุร · กฺ๋อง· เลอเวือะ · โซ่ (ทะวืง) · ตากใบ (เจ๊ะเห) · สะกอม · อูรักลาโวยจ · มานิ (ซาไก) · ไทยโคราช (ไทยเบิ้ง) · พิเทน · เขมรถิ่นไทย · ญ้อ · แสก · อึมปี้ · บีซู · กะซอง · ซัมเร · ชอุง · มลาบรี · มอแกน · ผู้ไทย
ศิลปะการแสดง ● ช่างฝีมือดั่งเดิม ● วรรณกรรมพื้นบ้าน ● กีฬาภูมิปัญญาไทย แนวปฏิบัติทางสังคม พิธีกรรมและงานเทศกาล ● ความรู้และแนวปฏิบัติเกี่ยวกับธรรมชาติและจักรวาล ● ภาษา มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม

ภาษาราชการ

ภาษาพื้นเมือง

ออสโตรเอเชียติก	บรู ชอง สะโอจ ยะฮาย กันซิว เขมร เขมรเหนือ เขมรตะวันตก ขมุ กินตัก กูย มลาบรี ม็อก มอญ ญัฮกุร พะล็อก ปะหล่อง แต็นเอ็น โซ่ โซ่ (ทะวืง)
ออสโตรนีเซียน	จาม มลายู มลายูบางกอก มลายูปัตตานี มลายูสตูล มอแกน มอแกลน อูรักลาโวยจ
ม้ง-เมี่ยน	ม้ง เมี่ยน อึมปี้
จีน-ทิเบต	กะเหรี่ยง กะชีน ลีซอ พม่า อ่าข่า กฺ๋อง ทวาย
ขร้า-ไท	ไทยถิ่นอีสาน เขิน ไทยถิ่นเหนือ ลาว ลาวกา ลาวจิ่ว ลาวเวียง ลาวครั่ง ลาวตี้ ลาวแง้ว ลาวหล่ม ผู้ไท พวน ไทใหญ่ ไทยถิ่นใต้ ไทลื้อ ไทเหนือ (ไทใต้คง) ไทโซ่ง เขมรลาวเดิม ไทหย่า ตากใบ พิเทน สะกอม ไทเบิ้ง

ภาษามือ

ใกล้เคียง

แหล่งที่มา